Hij ontmoette haar in de dreef naar het landgoed, een plaats waar hij haar nooit had verwacht. Ze kwam naar hem toe gereden, zo maar alsof ze in een droom naar hem toekwam, een nog jonge vrouw, haar witte sjaal als een vaandel achter haar en hij herkende haar van ver. En toen ze dichtbij was haar gelaat, haar verwondering, haar glimlach. En stond ze voor hem, met haar fiets aan de hand, zo plots dat hij haar raken kon.

Geuren als van lindebloesems over haar en een zin uit een of ander  gedicht viel hem te binnen: ‘de linde droop in haar haar’.  

Een paar dagen terug stond hij ook voor haar in haar boekhandel en kon hij haar raken ook toen ze ‘Le Passage d’un Homme’ in een papier wikkelde en hij zag hoe haar smalle vingers de verpakking dicht maakte met een klever met een pluim er op en een naam in gouden letters. 

‘Je hier te ontmoeten en niet tussen boeken’  zegde hij en hij keek haar aan zoals hij haar hebben wou, met enkele ragfijne haren die losgekomen waren, draden van goud in het licht, bewegend.

‘Verbazend’, zegde ze, ‘of stond het geschreven in het boek van de Heer waar je het over had en wist je het dat we elkaar hier zouden ontmoeten?’.

‘Ik ontmoet je ook graag tussen je boeken – hij kende niet haar voornaam maar het zal wel Beatrice geweest zijn - maar hier is het duidelijk anders, hier zijn er de geuren van de linden in bloesem, zijn er de vlinders en de eksters, hier is er het wijde land, de velden van mijn jeugd en hier bloei ik open, ben ik een ander mens, gevaarlijker dan tussen de boeken van jou’.

‘Gevaarlijker?’

‘Enkel wat de liefde betreft’, zegde hij. 

‘Heb het altijd gedacht dat je een dromer waart’, zegde ze. ‘als je binnen kwam dacht ik de dromer is daar, hij zal me vragen of de sonate van Scarlatti is, en ook zag ik het op de wijze waarop je de boeken nam en bekeek, het was alsof je ze streelde.’

‘Misschien als ik bij jou in de winkel sta, maar hier is het anders, hier is er de openheid, hier is veel mogelijk.’

‘Hoe?’ zegde ze, ‘wat bedoel je?

‘Dat ik liever hier sta met jou, hier onder de bomen, dan tussen je boeken’.

Ze keek hem aan, een blik waarin hij diep kijken kon.

‘Hier te staan met jou, jij met je fiets, ik met mijn eenzaamheid, geeft me een heerlijk gevoel. Hier ben je niet de vrouw die me Doubrovsky aanbeval, dit is hier het eiland van de irrealiteit in het midden van de realiteit.’

Hij stond nu heel dicht bij haar, een vinger af van haar: geest hakend in haar geest.

‘Het is een vreemd land’, zegde hij, ‘een vreemd gebeuren.’

‘Hoe vreemd?’, vroeg ze.

‘Ik denk aan Kafka’, zegde hij.

‘Aan Kafka?’

‘Hij schrijft het in zijn dagboek. Hij was verliefd op een meisje en zij was verliefd op hem, maar hij dacht dat hij niet in staat was lief te hebben en toen zag hij haar met een andere die gebruik maakte van haar en haar kuste ‘.

‘En?’, vroeg ze.

‘En Kafka schreef dat het was alsof hij de lucht was langs waar hun lippen zich ontmoetten’.

‘Dit is duidelijk Kafka, het ontroert me’.

‘De zin heeft me altijd ontroerd’, zegde hij. 

‘En jij’, zegde ze ‘hebt me altijd geraakt als je binnenkwam’.

‘Omdat ik je kuste’ zegde hij, omdat ik de lucht kuste die tussen ons was en jij, langs de lucht tussen ons, de kus op je lippen voelde’.

Ze wou antwoorden, maar hij schudde het hoofd.

‘Laat het’ zegde hij.

‘Maar het boek van Doubrovsky al is het goed geschreven, is niet veel zaaks’.

‘Breng het terug’, zegde ze, ‘dan voel ik je kus zoals niemand me ooit kuste.’

‘Ik breng het terug, heb er niets in onderlijnd.’

‘En leg iets klaar voor mij van Stefan Hertmans, gedichten van hem, zijn essays bezit ik’, en hij raakte even haar hand, even maar, even maar haar hand.

Van Stefan Hertmans?’,  vroeg ze.

‘Ja, ik heb hem beloofd dat ik hem zou lezen. Maar gedichten van Paul Auster zijn ook goed’.

‘Wanneer’ wou ze vragen maar ze brak haar zin af.

‘Het is een grote eigenschap van het toeval je hier te ontmoeten’, zegde ze.

‘Toeval was het niet, het was een afspraak die voor ons gemaakt was. Deze was nodig.

Onder geliefden, dacht hij nog toen ze wegreed van hem, die we zouden kunnen zijn, maar toch niet zullen zijn.  

E ‘l pensamento in sogno trasmutai [1]