Te ontwaken met ‘Klara’ en binnen te stappen, in i pini di Roma, de pijnbomen van Respighi, de ruisende, zingende pijnbomen van Rome. Ik weet weinig over Respighi, maar hij zat, zoals ik, voor zijn klavier, luisterend naar het geruis van de wind, de inspirerende wind, in de bomen, niet om het even welke wind maar een wind die Respighi inspireerde.

De bomen voor mijn raam zijn als boom te hoog opgegroeid, te dicht in elkaar gegroeid, ze vormen een haag van bijna twintig meter hoog. Wat erger is ze blokkeren des nachts, mijn zicht op het schuiven van de sterren en de planeten, wat voor mij nog erger is dan het opvangen van het licht van de morgenzon.

Gelukkig leef ik ruim, nu ik terug op aarde ben, en dit na mijn opstijgen van de vorige dagen: er is de wereld van de muziek, en de wereld van het woord en het is in deze laatste waar ik me elke dag het langst ophoud.

Vandaag ook was de morgen vol beloften, al is er nog steeds, ondanks de Avelox - een antibiotica - die ik slik, die vervelende verkoudheid die niet wijken wil. Ik dacht iets te schrijven over een boek van Hemingway dat nooit uit mijn gedachten is geweest omwille van een gedicht van John Donne dat Hemingway erin opnam. Maar in de loop van de dag heb ik ook nog getracht van enkele foto’s te maken die me in de war hebben gebracht en ‘For whom the bell tolls’ is blijven liggen voor een andere dag. Hopelijk is hij er morgen nog, of komt hij terug op een ander ogenblik als ik ga neerzitten voor het klavier, zoals Respighi in zijn grote dagen.

Maar spelen doen we beiden, soms heel ernstig, hij met klanken, ik met woorden. Het verschil tussen muziek en woord is heel klein, wat overeind blijft op het einde van de dag, komt uit de ongrijpbare, onverklaarbare geest die in de bomen drijft, over de velden, de stromen en de zeeën, over de bergen, over de steden, de dorpen. Geest is alom aanwezig, zoals het ruisen van de wind in de bomen waar ik woon.