Oud worden en jong blijven, er is geen andere uitweg, iets voor een lijfspreuk, iets om bovenaan elk blad, of beter nog als filigraan binnen het blad neer te zetten. Men zegge het voort, men proclamere het.

Er is een massa energie voor nodig, ook voor de twee oude canada’s in de tuin van mijn gebuur is die energie meer dan nodig om lijk een jong veulen terug te botten, in blad te komen en te bloeien. En het zijn dezelfde krachten die aan het werk zijn bij mij als bij de bomen, komende uit eenzelfde wondere bron. En we zien het met gesloten ogen, het komt in de verste verte niet op bij ons om het als wonderlijk te zien, durven er zelfs niet aan denken – en ik herhaal me en blijf me herhalen – dat die bron goddelijk kan of zelfs moet zijn.

En met ‘goddelijk’ bedoel ik hoegenaamd niet, gebonden aan een God, welke menselijke naam hij ook dragen moge, maar verstrengeld met Iets dat ons overstijgt tot in het onbegrijpbare Punt van het Onbegrijpbare, het meer dan kolossale dat aanwezig is volledig en voltooid in elke atoom.

Er komt een dag voor de mens dat hij er zal van doordrongen zijn, dat de energie in hem, in de natuur, in het ganse Universum en in alle Universa er naast - als die er zouden kunnen zijn – ook aanwezig in het door mij geliefde Higgs deeltje; dat die energie een en dezelfde is, leven gevend, leven bezittend, er zijnde zonder er te zijn, controlerend zonder te controleren.

Dat de mens bewust zal zijn, zo dat hij er zich zelfs geen vragen meer zal over stellen omdat hij méér dan weten zal - zoals de vogels in mijn tuin weten om hun gezang te beginnen, een fractie van tijd voor de zon de horizont  bereikt - dat deze energiebron, zijn oorsprong is en zijn bestemming wordt.

Of het Omegapunt van Teilhard de Chardin, vergeten in het gebazel van de ‘nieuwe elite’, de ‘het-elitaire-in-de-mens’ schuwende massa. 

Dit moest me van het hart, vooral mijn laatste zin