The hand that guides the brush has already caught and executed what floated before the mind at the same moment as the mind began to form it, and in the end the pupil no longer knows which of the two – mind or hand – was  responsable for the work.

Eugen Herrigel:

Het was een vreemde blog die ik gisteren schreef.

Bij het herlezen ervan  vroeg ik me af – zoals Herrigel - of ik wel wist wie de schrijver ervan was? Karel of Ugo of nog een derde, een uitdager, een Auster, een Hertmans, die me beroeren met hun woorden zodat ook ik, een poging doe, hun visie op poëzie die ik met hen delen wil, te volgen.

Ik dacht eraan deze morgen toen ik, verloren in mijn dagboek van de Economist – had twee dagen in te halen – plots na meer dan een uur intens schrijven, geconfronteerd werd met het morgenlicht en met de zin van Louis Pauwels – die ik hier herhaal omdat hij in mij staat gebrand zoals een tatoeage – ‘qui rate les aubes rate sa vie’. (Bel of mail me als je wenst te weten waar je die zin oprapen kunt. Tenminste zo je hem waardig vindt in je spiritueel kraam).

Maar ik had het over poëzie, die vandaag vele wegen uit kan  als ik de recensie open van Luuk Gruwez – het is heel wat geleden dat ik hem nog eens vernoemde – waar hij het heeft over een jonge dichteres, Maria Barnas en haar bundel: ‘Jaja de oerknal’ (Arbeiderspers, 48 blz.,18,95€). Zoals altijd is het heel degelijk wat Gruwez ons voorhoudt, en de versregels die hij aanhaalt halen een schoonheid en wijzen in een richting die veel leesbaarder zijn dan die van mij.

Maar bij regels als – het betreft de kinderen – ‘… en niet op het kleed poepen / en er met de trein doorrijden’ heb ik wel enige bedenkingen, zoals Gruwez trouwens.

We kunnen dus met poëzie in vele talen overweg. Ik wil er enkel de nadruk opleggen dat er heel wat moed en heel wat inspanning vereist is om tussen je dagelijkse bezigheden van moeder en huisvrouw nog aan poëzie te doen en erin te slagen een dichtbundel uit te geven. Als er dan iets uitlekt over wat de kinderen durven nalaten, dan is haar dat zeker vergeven.

En er is toch iets belangrijks gezegd over haar werk, en dan nog door Luuk Gruwez en in de Standaard van 26 april en dan nog op het kaft, ‘met de vogels van HItchcock over een verbijsterend Heelal’. Dit zijn woorden van Gruwez.