Je bent niet veel als je

verkouden,

de dag ziet opengaan

en weer zich sluiten,

alsof er geen tijd

was heengegaan,

geen ogenblik van uur

werd opgeschreven, 

wel de koorts getekend

in je ogen:

maar, waar je ligt,

je wel kunt denken

aan de bergen,

en de vlakte na Zinal
 - la plaine de la Lé -

de stroom er door,

die van de gletsjer komt,

de zang van water

en van luchten,

en van het licht erover
de verwondering.

je waart er in de winter,

in de lente en de zomer,

je waart er in de herfst, 

Je bent er nu, terug

in opgenomen en meegevoerd

springlevend zoals vroeger

zelfs, al ben je maar,

zo staat het nu geschreven,

een hoopje mens.