En dan is er Thomas Van der Veken die mijn wereld binnenkomt. Hij schreef een kort, heel kort zelfs, maar prachtig verhaal over zijn ontmoeting met over de sonata L33 in B mineur van Scarlatti gespeeld door Vladimir Horowitz.

Heb zijn woorden in de Standaard van vorige vrijdag, uitgeknipt  en in gekleefd, in mijn dagboek. Wellicht heb ik deze sonate voor piano al gehoord – ik luister altijd naar klassieke muziek als ik een ogenblik vrij ben en zelfs tussendoor als ik werk of schrijf – maar de schoonheid ervan is me niet opgevallen en zeker niet zoals Van der Veken er over schrijft. Ik zocht de muziek op in de Top Honderd van Klara, maar weinigen hebben deze in hun lijst opgenomen want Scarlatti komt zelfs niet voor in de Top Honderd van 2012.

Ik ben dus op zoek ernaar, vooral de sonate gespeeld door Horowitz.

Ik ken Van der Veken van TV. Ik weet dat hij een groot muziekkenner is en ik lees met bewondering hoe hij zich over het stuk uitdrukt. Ik ben er bijna zeker van dat hij ook piano speelt en het stuk al moet gespeeld hebben anders zou hij er niet over schrijven zoals hij het doet:

‘De compositie is intense troost, innige vreugde, het raakt mijn allerdiepste vezels… Het bliksemt los wat vast zit in mijn hart… Er is niets overbodigs aan dit stuk… Een hoge noot die hij nonchalant aanslaat maar net iets langer inhoudt…’

En: ‘Ik jank me te pletter en ben tegelijk dolgelukkig’. 

Iemand die zo schrijft moet zelf een groot muziekliefhebber zijn en misschien ook een groot pianist.