Ik geloof niet in toeval. Ik geloof wel in een samenloop van omstandigheden waarvan het product opvallend is, maar ik noem dit geen toeval want anders hangen we aaneen met toevalligheden.

Ik hou van psalm 139,16 waarin gezegd wordt dat alles, zelfs dat wat nog komen moet geschreven staat in het Boek van de Heer.

Dit betekent niet veel meer dan dat we het leven beleven dat we hebben en dat er geen ander voor ons te beleven viel.
Dit betekent ook dat ons leven bepaald wordt, niet zo zeer door ons zelf, maar door onze reactie op wat er gebeurt omheen ons en zijn effect heeft, hetzij op onze gedachten, hetzij op onze gevoelens, hetzij op ons doen en laten.

Dit betekent ook dat onze vrije wil in grote mate door de omstandigheden wordt geconditioneerd.

En deze omstandigheden gaan terug tot onze verste voorouders, zijn gekleurd door de opvoeding en de levensomstandigheden die zij hebben gekend en doorgegeven, en sterk bepalend zijn geweest waarin wij zijn opgegroeid en wellicht ook – maar weinigen zullen me hier in bijtreden, maar dat is dan hun zaak - door de stand van sterren en planeten bij onze conceptie of bij onze geboorte.

Er moeten hier tal van boeken over geschreven zijn. Ik ben ze niet uit hun rek gaan halen. Ik weet alleen dat de beslissingen die ik genomen heb in mijn leven, of het nu uiteindelijk goede of slechte zijn geweest, het doet er niet toe, dat het beslissingen waren die ik, ingebed in de omstandigheden waarin ik verkeerde, genomen heb. En komt er een ogenblik dat ik deze beslissingen wijzigen wil dan zal het ook zijn onder de druk van de levensomstandigheden, welke die ook moge zijn.  

Maar toevallig is die inwerking nooit, ze is wat ze is met alle gevolgen er aan verbonden en erin verweven. En met alle gevolgen voor de mensen – mijn kinderen om te beginnen - in mijn nabije omgeving en de weerslag ervan hoe minimaal ook op de mensen uit de omgeving van de mensen die ik beïnvloed.

Alles hangt aan elkaar, er is geen ontkomen aan, zoals atomen en elektronen en protonen en tal van andere deeltjes in en met elkaar verbonden zijn, zo zijn wij allen als mens in mindere of meerdere mate  met elkaar verbonden, al weten we het niet, al zien we het niet, de binding is er. 

Wat blijft er dan nog over dat we toeval zouden kunnen noemen?

Enkel het bevreemdende dat plots opduikt uit de samenloop van de omstandigheden: een ontmoeting bv. zo met een persoon, als met een boek, als met een gedachte, maar toeval is dit niet, het is een rendez-vous met het resultaat van een verweving.