Het gebeurt dat hij boodschappen doet, dat hij het Carrefour- warenhuis aandoet, even aarzelt aan de boekenafdeling en het soms waagt een boek in de hand te nemen om er enkele lijnen in te lezen, maar het is nog nimmer gebeurt dat hij op een zin valt die blijft hangen.

Ofwel bladert hij in het verkeerde boek ofwel schrijft hij als een eenzaat weg van de realiteit en lopen zijn woorden verloren in het landschap van de geest waar niemand hem volgt.Zijn conclusie is vlug getrokken, als hij ooit een boek wil liggen hebben in de Carrefour dan moet hij over andere dingen gaan schrijven dan de dingen die nu zijn aandacht krijgen. Hij weet nu al lang en met grote zekerheid, dat wat hij schrijft geen hapklare lectuur is.

Een ouderdom waar hij soms zelf verschiet van het cijfer dat hij bereikte, en waaraan hij denkt als hij bemerkt met welke tegemoetkoming het warenhuispersoneel hem behandelt.

Zijn tijd wat het schrijven van een boek betreft is voorbij, hij had het veel vroeger moeten doen, hij had moeten kiezen voor het avontuur in plaats van zich vast te hechten aan de veilige haven die het werk in de centrale bank betekende.

Wat niet belet dat hij toch zal blijven trachten zijn manuscript te voltooien zelfs als hij er nu al van overtuigd is dat geen enkele uitgever er zich zal over ontfermen, in elk geval niet bij leven. 

Ik hoor van een vriend dat hij het dagboek van zijn grootvader heeft omgewerkt tot een roman, zoals Kirmen Uribe het leven van Robert Mussche heeft uitgespit.

Misschien valt het manuscript ooit in de handen van een van de kleinkinderen en bloeit het open.