En hij, Ugo,  die elke dag, of bijna elke dag, zijn dagboek opent om te schrijven, weet hij wel waarom? Is het niet zijn honger om te schrijven, zijn verwondering over wat het leven is, is het niet zijn blijvende, uitgerekte queeste die zich  schrijft, die vertrekt van uit het niets, van uit een terra incognita, het domein van the inward speech, of the discourse we conduct incessantly with our selves[1].

Een resem binnen-gesprekken die hij uitdragen wil, op een aquarelachtige wijze gekleurd met herinneringen uit zijn jeugd en hierin verweven, zoals Kundera het wou, gebeurtenissen die zich hadden kunnen voordoen maar omwille van dit of dat niet hebben plaatsgevonden en toch nog immer opduiken alsof ze ergens in een andere omgeving, buiten zijn weten, hebben plaatsgevonden.

Zo is vandaag en de dagen die nog komen, zijn dagboek zijn bestemming en al komt  wat hij schrijft zo laat in zijn levensjaren, de intensiteit ervan is er zeker niet minder om. Het is de intensiteit eigen aan de mens die hoopt te groeien naar zijn climax toe, zoals T.S. Eliot het verwoordde:

  We must be still and still moving

  into another intensity

  for a further union, a deeper communion... 

Groeien naar een grotere intensiteit om dichter te komen tot een meer innige verbondenheid met al wat ons omringt.

En hij zal wel geen epitaaf bedenken zoals Rilke liet aanbrengen op zijn grafsteen, een steekspel van woorden die hij nog steeds niet ten volle begrepen heeft, zeker niet zoals Rilke gewild heeft dat hij begrepen zou worden, maar de tekst van een grafschrift schijnt hem belangrijk toe. Daarom  zijn deze drie aangehaalde versregels van Eliot sprekender voor hem dan wat Rilke naliet.

En hij weet nu ook dat hij niet te lang heeft gewacht, dat het vandaag is en gisteren en eergisteren dat alle vruchten op zijn boomgaard zijn gerijpt en alle zaden klaargekomen in weiden en velden en bossen om geplukt en uitgedragen te worden. Zodat nu de woorden vloeien kunnen lijk het water dat zich langs de rotsen naar beneden stort, takken en boomstammen met zich meevoerend in de vallei, meevoerend naar een verre bestemming, en aldus ook de inhoud van zijn dagboek – tenminste zo deze levensvatbaar is - uitdragend naar een tijd dat hij, Ugo, er niet meer zal zijn en anderen in zijn woorden de persoon zullen ontmoeten die hij was en had willen zijn.

Zo wil hij via deze gedachten een gezel zijn van anderen, zoals alle boeken in de rekken van zijn woning, gezellen zijn van hem.