|
Het was genoeg geweest, zijn twee laatste blogs
overspoeld met filosofisch-metafysische gedachten. Hij had vandaag iets
geschreven over toeval, waarin hij niet geloofde, maar ook dit paste nu niet. Hij
dacht toen aan wat hem ooit is overkomen en dat beslissend is geweest om in het
land te blijven en niet, zoals hij zo dikwijls gedroomd en gezegd had, te gaan
wonen in de Val dÂ’Anniviers.
*
Hij
kwam in de valavond terug van Brig. Het regende toen hij de hoofdbaan verliet
en de weg links nam, de Val dÂ’Anniviers binnen. De
stijgende kronkelweg naar Vissoie, terug naar beneden de Navizence over en terug
stijgend over St.Jean naar Grimentz.
Hij
beeldde zich in dat hij thuis kwam in das letzte Dorf der Welt,
waar Rilke het over heeft, dat zijn dorp was, het dorp waar hij leefde en waar
hij sterven wou. Hij reed door de verlaten, glimmende straat met hier en daar
een raam dat verlicht was. Hij reed binnen in de donkere nacht en de regen viel
neer op de bomen, viel neer op de daken. Hij stopte voor de chalet, een eenzame,
afgelegen chalet, totaal verlaten, de kinderen weg, de geburen weg, enkel de
zwijgende zwarte wachtende massa van de chalet. En toen hij de deur opende, de
gonzende stilte die hem overviel en groter dan ooit was plots zijn eenzaamheid.
Hij
herinnerde zich het dorp en de straten van zijn jeugd toen het regende en hij thuiskwam des
avonds, in de herfst, het vaderhuis donker en zwijgend maar hij wist als hij
binnenkwam dat het huis een verlossing was, een schelp was van warmte en innigheid.
Maar
welke afstand nu, tussen het vaderhuis en deze donkere chalet in de herfstnacht
en de regen. En hij wist toen dat zijn droom voorbij was, dat hij het niet
uithouden zou, ondanks zijn boeken en geschriften, alleen voor de rest van zijn
dagen in deze afgelegen, oude chalet, in een verlaten dorp van de verlaten
bergen, en dat hij een eenzaamheid op avonden zoals deze, met de regen en de
kilte niet zou aankunnen.
Dit
zal wel het einde betekent hebben dit Grimentz uit te kiezen om er de laatste
dagen van zijn leven te verblijven.
Hij
moet er nu aan toevoegen dat de dagen van toen niet de dagen waren van nu, en
dat hij thans de indruk heeft dat het dagelijks schrijven van zijn blog een
immens deel van zijn eenzaamheid zou hebben opgevangen.
|
