Terugkomend op wat hij gisteren schreef is het hem nogmaals heel duidelijk dat een Universum zonder de mens, zonder de observerende mens, zinloos is. Het zou er zijn zonder er te zijn want niemand zou het opmerken. Nu stellen we er ons tal van vragen bij, en weten we dat de scheppende kracht van het Universum begint bij de allerkleinste bouwstenen, inwerkend op elkaar, elkaar bestormend met kracht en geladenheid en gedreven door een perfect ordenende ingesteldheid, en dat aldus, met inbegrip van de mens, is ontstaan wat is.
Wij zijn de verlenging van het Universum, we zijn het imago van de geest ervan, de beweging ervan, de ego ervan. 

Kirmen Uribe, waarover hij enkele blogs geleden sprak, gaf aan zijn boek over Robert Mussche de titel mee: ‘Lo que mueve el mundo’. Hij dacht – of hij liet Mussche denken – wat  Dante dacht, dat het ‘Amor’ was, die de wereld in beweging houdt.

Hij, Ugo, denkt dat Amor te zeer mens gericht is en dat we het moeten zien van uit het standpunt van het Universum, dat niets te maken heeft met die ‘Amor’, maar dat het de Geest is van het Universum - waar de mens deel van is - die de wereld in beweging houdt.

De Geest waaruit alles is ontstaan – dit is zijn paradigma - en blijft ontstaan, met zijn tentakels tot binnen in de mens. En het zijn deze tentakels die de essentie zijn. Het doel van de mens, de reden van zijn bestaan is op te treden als toeschouwer, als bewonderaar, als vertegenwoordiger, als uitdieper van dit levend, spiritueel Universum. Zijn materialiteit is bijzaak voor de geest ervan .