Hoe bestaat het dat hij op sommige dagen de woorden zo maar uitstrooit over zijn blad terwijl op andere dagen alles dicht blijft. Deze tegenstelling treedt de laatste dagen maar al te regelmatig op. Wellicht ook heeft hij dit al ettelijke malen vermeld in zijn dagboek of in zijn blogs, maar het is een fenomeen dat regelmatig opduikt. Ooit dacht hij dat het iets te maken had met zijn bioritmen.

Anderzijds kan het niet dat iemand die dag aan dag, jaar na jaar een dagboek bijhoudt - de laatste tijd in meer, een blog - zich herinneren zou wat hij reeds heeft opgetekend en wat niet. Nu en dan bladert hij in zijn dagboek wel enkele pagina’s terug, maar hij let meer op de leesbaarheid van zijn geschrift, dan op de inhoud van het geschrevene en als er tegenstelling is, zoals deze avond, dan heeft dit zijn oorzaak.

Maar wat indien hij niet bezield ware geweest door het schrijven, het creatief zijn, niet begeesterd ware geweest om te trachten door te dringen tot de essentie van het bestaan en aldus, hoe vreemd dit ook moge klinken, het gevoel te hebben gekend de eeuwigheid te benaderen.

Echter doordringen tot de essentie van het bestaan is eigen aan de mens, het is zijn zoektocht, het is het creatieve in hem, en ware er niet die creativiteit geweest, dan was er geen Lascaux, geen kathedraalbouwers, geen Memlinc geweest – en hij plaatst Memlinc hier omdat hij vindt dat dezes Sybilla Sambetha groter schilderij is dan de Mona Lisa - geen Van Gogh, geen Turner, geen Beethoven of Mozart, geen Mahler, geen Pasternak, Eliot, Shakespeare?

En wat is deze creativiteit anders dan de kracht van de geest in de mens, zijn gedrevenheid de weg te volgen van wat eens in de mens werd opgestart, om een antwoord te vinden voor die hunker in hem, om open te bloeien, hoger te groeien, dieper te voelen en voller op te staan.