Wat een tijd het was toen er nog brieven geschreven werden met de hand en op de post gedaan met de mooiste zegel erop gekleefd. Ik  dacht even aan Joseph Brodsky:

The dreams you dream are not of girls half nude,

but of your name on an arriving letter. 

Maar ik weet en ondervind dat de tijd van brieven voorbij is, weinigen zijn er die nog schrijven en ik ben tevreden als iemand me een e-mailtje stuurt, en waarom zou ik niet.

Zo was er de e-mail die ik kreeg, enkele dagen terug, en die ik las met blijheid in de ogen. Verrassend mooi was het wat er geschreven stond over de Vaucluse en ‘de adel – mijn vriend wat is dit woord juist gekozen – van de oude rotspaden, de geur van tijm in de rotsen, en een werkkamer als een cel met dikke muren en rook uit de schoorstenen en de ruik van brandende eik’.

En vele andere heel mooie zaken, tot van terpentijn toe.  

En de gedachten die me te binnen vielen toen en nu, en elk woord van jou, mijn vriend, roept herinneringen op, én met  Quasimodo, én met Saint John Perse, én met de ‘adel’-paden in de Valais, én met ‘la Chambre des Preux’ in de oude chalet die ik er huurde, met de oude tafel waaraan ik schreef. En dan nog en zeker niet in het minst, met mijn grootmoeder en – zoals jij over je vader - ogen die vochtig worden.

En ik preciseer in enkele woorden: 

Saint John Perse voor het geheel van je boodschap: 

‘Mais de mon frère le poète on a eu des nouvelles. Il a écrit encore une chose très douce. Et quelques-uns en eurent connaissance...’ 

Salvatore Quasimodo voor de geur van eikenhout (rovere):

  Desiderio delle tue mani chiare

  nella penombra della fiamma

                                         sapevano di rovere e di rose

                                        di morte. Antico inverno. 

Mijn werkkamer voor een tijd, met de boeken op een rek tegen de wand waar ik Titus Burckhardt ontdekte in de ‘Kamer van de Dapperen’ en waar ik schreef, met mijn veldbed tegen de wand, aan een tafel met het jaartal 1576 erin gebeiteld. 

De ‘adel’ van de bergpaden, en ik dacht aan het pad naar de cabane van de Arpittetaz, of het pad van de Col de Torrent naar de Sasseneire, getekend door de vele geslachten die er sedert eeuwen zijn overheen gegaan. 

En dan het indringend parfum van de tijm, voor mijn herinnering aan mijn grootmoeder die me meenam in de zomer – mijn hand in de hare - langs een holle zandweg de kanten ervan begroeid met tijm en andere kruiden. 

Dit alles, niet heel duidelijk voor buitenstaanders maar, mijn vriend, omdat het zo mooi geschreven staat heb ik je mail geprint en gekleefd in mijn dagboek dat (misschien) de tijd van een tijd trotseren zal. Het is wel geen brief met de hand geschreven, maar ingekleefd hebben je woorden evenveel kans langer bewaard te blijven dan op mijn PC waar ze vroeg of laat gedeletet zullen worden. Wat ik nu precies niet wens.

Deze blog is dus voor jou bestemd, ook voor zij die me regelmatig lezen, om aan te tonen hoe we gestructureerd zijn, hoe herinneringen zich laag op laag hebben opgestapeld, lijk de jaarringen in een boom en waarvan alle ringen, lijk alle herinneringen, met levenssappen worden besproeid. 

Zo wil ik allen die me lezen besproeien met de sappen van mijn geest.