Ze stond naast hem onder het licht van de lamp aan de tekentafel en schreef een witte kaart vol met haar handtekening, het hoofd gebogen, haar fijne hand in een zelfde beweging glijdend over de kaart, zich telkens herhalend in een identieke aanzet van de hand en identieke hieruit volgende bewegingen. Gouden was het licht in haar losliggende haren. En toen ze opkeek naar hem waren haar ogen vol tranen.

Hij had die kaart bewaard, hij wist waar ze lag in de schuif, hij vond dat ze meer was dan een foto van haar.

Nu zijn tafel vol met boeken en pennen, potloden, dagbladen, bladen volgeschreven en herschreven, stukjes tekeningen, schetsen van gedichten, alles over en onder elkaar, stukken van toen ze nog samen waren en die hij toch eens zal moeten verwijderen of vernietigen, je kunt niet alles houden. Maar de kaart met de vele handtekeningen zal hij bewaren.

Waarom eigenlijk, waarom heeft deze kaart nu iets in meer, er zijn zovele zaken van hem die ze in handen heeft gehad? Maar hij dacht dat het was omdat het een kaart was waaraan nog microscopische deeltjes van haar geest en van haar lichaam kleefden.