Hij kent op heel zeldzame ogenblikken het geluk zich een te voelen met de auteur die is gaan neerzitten om vers 3, 14, op te tekenen. Het is het meest bevreemdende vers uit Exodus, misschien zelfs uit de ganse Bijbel. Een vers dat hij leest en herleest op het ogenblik dat een kleine vogel tegen het raam vliegt. 

Hoe komt iemand, totaal los van het omringende, gehuld in een wolk van vervoering en geïnspireerd door stemmen in hem en omheen hem, hoe komt hij er toe, beelden en woorden op te roepen om in een opwelling, zoekende naar de meest krachtige termen, zijn wankele gevoelens te uiten en de stem van zijn God te gaan verbergen in een brandende (braam-)struik en te zeggen aan Mozes dat de grond waar hij staat heilige grond is en dat hij zijn sandalen moet uitdoen. En dan, wat nog verrassender is, dat, als de Israëlieten hem vragen wie het is die Mozes naar hen toestuurt, hij zeggen moet dat het IK BEN is.

Wat is het dat die auteur heeft willen zeggen met deze twee woorden die als volgt werden voorgesteld: 

In de King James’ Versie: ‘And God said unto Moses, I AM THAT I AM: (zo gedrukt in de King James), and he said, Thus shalt to say unto the children of Israel, I AM hath sent me unto you’.  

Of, ‘Ik ben hij die is’ uit de Willibrordus-Bijbel en: ‘Zeg aan het volk van Israël dat het ‘Ik Ben’ is die jou tot hen heeft gezonden’. 

Of, yo soy el que soy uit de Biblia de Jerusalen. 

Of Je suis qui je suis, of, je suis ce que je suis, of, je suis parce que je suis, of, je suis celui qui suis, uit de voetnoten van de Osty-Bijbel. 

Waarom deze mysterieuze ‘Ik Ben’ omschrijving, terwijl het zo eenvoudig ware geweest had hij simpelweg Mozes doen zeggen dat het Jahweh was die hem stuurde.

De auteur van die passage bewoog zich die dag in zijn ‘nergens-land’, kende  een van die zeldzame momenten waarop grote dingen geschreven worden, en heeft  aan zijn vers een metafysische Schwung gegeven en zijn Jahweh ontdaan van zijn antropomorfe vorm, door hem kosmisch aan te kleden en lijk de wikke omheen de roggestengel Hem te wikkelen omheen alles dat is.

Zijn ‘Ik Ben’ betekent, ik ben de totaliteit van het Zijn; ‘Ik Ben’ betekent al wat binnen de dingen is, het merg van Al wat is.  

En deze morgen, met Bach op de radio en de helderheid van de luchten tussen de nog kale bomen, een oneindigheid van verwachten, van iets dat komen gaat, iets dat op het openspringen staat, is er in mij de gedachte aan al de tijd die verloren is gegaan, omdat er niemand is geweest die me van in mijn jeugd gewezen heeft op wat ik nu durf aantonen, de diepere betekenis van die meer dan Sibillijnse ‘Ik Ben’.