xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Schrijvend de ganse dag,

is het niet met pen het is  dan

in gedachten.

En wat blijft er over als de nacht

me overvalt en de dag

me heeft leeggehaald:

een schotel schamele woorden.

Al ware het erger geweest

had ik niets geschreven,

had ik hier geweest

als beeld, verzilt met ogen

gesloten:

als ik wist dat jij me lezen zou,

waarom ik zou zwijgen?

Wat is het dat ik je zeggen kan

om je stilte te bereiken  

zo, het zonlicht trillend

op het water uitgestrooid

de meeuwen die erover hangen,

ik woorden barend als het nog kan.

Wat is het dat ik je zeggen kan,

dat ik hier vertoeven mocht,

droom-gebonden

doorgebracht

maar ook te vlug gegaan,

te vlug de avond en de nacht

te hoog de golven

die nog komen zullen,

en ons zoeken naar wat verborgen.

Ik ken geen plaats waar

meer woorden dralen,

lijk witte boten op de horizont

die ons groeten met hun zeilen.

Anker ik me vast.