xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De basis van de hedendaagse kunst is, er niets van te begrijpen[1].

Dit laatste is niet van mij. Het is van een dame, Guadalupe Echevarría, (Bilbao 1948) die, lees ik in El País van 26 maart, haar ganse professioneel leven gewijd heeft al arte contemporàneo. En sedert 1991 directrice is van la Escuela Superior de Artes de Burdeos.

Dit geldt dus voor alle contemporaine kunst ook voor poëzie, zoals deze van Paul Auster, waar ik ooit over sprak, misschien geldt dit ook voor het gedicht van gisteren en dat van een paar dagen terug, en is dit ook poëzie van heden ten dage.

Ik interpreteer de slagzin van Señora Echevarría – en zij kan het weten - dat de kunst die we niet begrijpen ons geen zorgen hoeft te maken gezien het de karaktertrek is van de hedendaagse kunst.

Ik denk aan de doeken van Raveel en van De Keyzer, en er zijn er nog andere, hoog geprezen schilders waar ik problemen mee heb. Er zijn er zelfs die een schedel vol kleven met diamanten.

Mij rest er voortaan niets anders dan deze kunst te aanvaarden als contemporaine kunst, wat ik al lang gedaan heb. Als je er voor staat moet je je totaal ledigen – vaciarse totalmente - van al wat je kent, zegt onze Dame, en je openen voor wat je ziet en pas dan kun je er iets van begrijpen en je oordeel geven.

Ik beken dat dit alhoewel een moeilijke, een aanvaardbare opdracht is. Of die helpen kan is een andere zaak.