Deze morgen ontwaak ik met de Pastorale van Beethoven. Is er beter ontwaken?

Wellicht. Toch is het een verrassing die er geen is, Beethoven zit in mijn genen, zit in mijn bloed en dan vooral zijn Pastorale, omdat het mijn eerste Beethoven was.

Het was de dag dat ik op negentienjarige ouderdom het medisch onderzoek onderging dat me geschikt zou verklaren voor de militaire dienst. Het gebeurde in Brussel en in de namiddag was ik een film gaan zien, de film van toen, ‘Fantasia’ van Walt Disney. Heb nog altijd het programma ervan in de dichtbundel, ‘Spiegel der Zee’ van Karel Jonckhere. Het was de film die me binnenleidde in de klassieke muziek die me van dan af niet meer verlaten zou.

Igor Strawinski en zijn Sacre, Johan Sebastian Bach en zijn Toccata en Fuga, Moussorgski en zijn Beelden van een Tentoonstelling, Paul Dukas en zijn Leerling-Tovenaar, Ponchielli, Tsjaikovski en wie nog? Een wereld die zich opende voor mij, het was in 1947, daarna kwamen er vele anderen, Mahler, Shostakovitch, Debussy, Ravel, noem maar op. Ik was verloren voor de klassieke muziek, mijn enig voedsel, het was zo erg dat de Beatles aan mij zijn voorbijgegaan, un trou dans mon éducation musicale, met al degene die er op  volgen zouden.

Een grote morgen was het want er was ook een e-mail van een groot schrijver, woorden die  me vleugels gaven. Onmiddellijk daarna ben ik mijn dagblad gaan halen met een eerste zin in mij als mogelijk antwoord op zijn mail: Hoe gelukkig je me maakt met je woorden, mijn vriend … en ik dacht onmiddellijk – een zin die in mij is gebrand - aan ‘Anabase’ van Saint John Perse: ‘de mon frère le poète on a eu des nouvelles, il a écrit encore une chose très belle et peu en eurent connaissance’.

Op mijn plaats aan zee voelde ik me ongelooflijk rijk, binnen in mijn Arcadia. En toen ik mijn dagblad, een andere vriend hier, ondanks de wind, opensloeg: een foto van het Universum: ‘El universo es 100 millones de años màs viejo de lo que se creía’. En verder nog, mijn naamgenoot Gérard Mortier, del Teatro Real de Madrid: ‘cumplira entegro su contrato’: die ondanks de enorme besparingen, zijn contract zal mogen afwerken.

Een grote morgen was het, de zang van de zee, de wind in mijn gelaat, gezeten voor de oneindigheid die van de zee en de oceanen is, heb ik het klad gemaakt van mijn brief die ik mailen zou achteraf naar ik dacht, met drie elementen: Saint John Perse, een psalm uit de bijbel en een vroegere zin van hem over zijn vrouw die ik me herinnerde en die me enorm had getroffen.

De woorden kwamen lijk de golven op de rotsen. Ik schreef zoals altijd in diagonaal over het blad van mijn notaboekje - zonder lijnen - in een over en weer schuiven van de hand, nog steeds meer dan ooit vertoevend in mijn Arcadia. En ondertussen op de achtergrond van mijn geest, het artikel over het Universum dat 100 miljoen jaren ouder zou zijn dan eerst gedacht.
 
Maar meer hierover in mijn blog van 25 maart, anders wordt hij te lang vandaag.