xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik ben een oud gezicht voor zij die me kennen, en zeker voor zij die me niet kennen en die mijn ouderdom aflezen van mijn gang, mijn houding, de witte kleur van mijn haar.

Ik ben ook die man als ik voor de spiegel sta, maar zonder spiegel, in mijn diepste binnenste, ben ik jong al is het maar jong van geest.

Ik schrijf en blijf schrijven en ik voel me niet-oud als ik schrijf. Schrijven is mijn therapie. Meer hoeft er niet gezegd, alleen vol te houden tot mijn laatste ademtocht, wat een groot geluk zou zijn.

Ik kom aan de zee waar de golven zich storten op de rotsen en ik heb de wereld verlaten, de wereld die zich sluit achter mij, een hek opgetrokken tussen de zee en de wereld, een doorzichtig hek weliswaar, want mijn gedachten ben ik niet altijd meester, ze zwerven uit.

Ik vraag me af, Stefan, hoe het met je boek is gesteld, of er schot in komt. Weet dat Ik hier las van een Baskisch schrijver hoe hij er toe kwam, vertrekkende uit Medellin, Colombia – een plaats die je kennen moet - een geromanceerde biografie te schrijven over Robert Mussche, vriend van Johan Daisne. Heb omdat het handelt over een vergeten Vlaamse schrijver, het boek besteld, wachtende ook op de bestelling van het boek van jou, dat ik niet missen wil.

En hier aan zee, aan mijn stuk kust van de zee, opent zich mijn kosmos-wereld, de enige die ik hier kennen wil en is er een goot  deel  van mij dat niet van deze aarde is. Gezeten in het oog  van de golven, de wind in mijn gelaat, is wat van mijn eeuwigheid is, van mijn nog-niet bestaan en nog-niet geboren zijn en toch te zijn van alle tijden.
 

Dit zijn de ogenblikken dat ik vergeet te bestaan en toch besta, een in between tussen droom en realiteit. Een Arcadia, de plaats die je koestert en door jou in de verf wordt gezet in je 'Mobilisatie van Arcadia'.

Ik had er zo-even nog geen naam voor, maar ik weet het nu, deze plaats hier is het Arcadia dat jij, Stefan, me hebt leren kennen. De plaats die Dante kende in zijn tocht door de Hel als hij wandelde samen met Vergilius in het gezelschap van Homerus, Horatius, Ovidius en Lucanus, en hij schreef dat het goed was hier te spreken over dingen waarvan het beter was te zwijgen op aarde.

Een pogen, het zoveelste, een stukje literatuur te plegen. Niet allen zullen me volgen naar de plaats van het zijn en van het niet zijn, al staat het opgetekend en kan het worden opgezocht.