xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Wat ik ooit schreef over God – waarover anders kan men schrijven vandaag nu er een nieuwe paus is opgestaan, als zijn woordvoerder – was maar een kleine opening, een terugblik van wat men al dacht, eeuwen geleden. We waren er toen al in potentie, zoals we er nu al in potentie zijn geprojecteerd naar de toekomst toe, die even verbazend zal zijn van nieuwigheden, als van het gelaat van de zeeën hier.

Eeuwen geleden schreef een scriba, zoals ik aan zee gezeten, in het Demotisch - hij hoorde het van Akhnaton – dat zoals er maar één zon is maar ene God is. We weten nu dat er oneindig vele zonnen zijn en ik denk, alle zonnen gehouden in ene hand. Hoe die hand is en of het een hand is weet ik niet, ik kan enkel maar gissen.

Vergeef me als ik spreek zoals ik spreek, met vragen die antwoorden zijn en antwoorden vragen. Omdat ik zoekende ben en dat noch gelovige, noch ongelovige enige zekerheid bezit. Het is een kwestie van kiezen in welk vak van de twee we ons wensen te bevinden.

De kracht van het minuscule zaadje in de smalste spleet  of in het kleinste ankerpunt terecht gekomen is, na zovele equinoxen, tot bloem gekomen. Het heeft ons allerminst verbaasd, er zijn geen boeken over geschreven, geen dichtbundels er aan opgeofferd. We zagen het zelfs niet gebeuren, laat staan dat we het als bloem het hier zouden hebben opgemerkt.

En toch, en toch, het had ons moeten raken, het had ons moeten aanzetten te begrijpen, hoe uit het simpele van het zaad een wonder kan ontstaan en dit nog niet tot ons is doorgedrongen. Al wordt wel erkend, als een universeel gegeven, dat niets sterker is dan wat van het leven is.

Van mijn schrijven weet ik dat het me werd aangeleerd, maar van het leven hoe het er gekomen is weet ik niets, weet ik nada de nada.

Maar, zelfs niets begrijpend, weet ik dat het een wonder is en dat er maar één hand is die wonderen kan verrichten en ook dat deze hand zeker Niet het nada is. 

Tot daar mijn punt van geloof.