xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het is de zon die me schrijven doet, de zon, de zee, de luchten en meest van al de golven die me telkens verrassen met hun gezang telkens als ik hier aankom. Ik herhaal het en blijf het herhalen, ik kan niet zonder schrijven omdat ik hier telkenmale geconfronteerd wordt met alle elementen van de kosmos die me bereiken kunnen en mijn vreugde zijn, mijn uitgelatenheid en mijn tevreden zijn met mijn lot, vandaag, en morgen ook nog misschien, al weet je nooit wat je te wachten staat.

Maar zeg me nu wat ik je schrijven moet en mag, nu ik geopend ben op het meest fascinerend beeld dat te bereiken is, als ik neerzit in een wolk van energieën, van openspattende elektronen die wegschieten, de luchten in, gemengd, verstrengeld met de elektronen van zee en aarde, van struik en bloem, van mus en meeuw.

En het is niet omdat ik, klein mensje, het niet zien kan, dat er niets zou zijn, het is precies omgekeerd. Het beeld is er, maar ik ben er niet. Waren er mijn woorden niet, ‘the sealeaks’ van mijn hart en bloed.

Begrijpe me, ik ben niet veel meer dan een hand een pen een schrift, zijnde de verlengingen van mijn geest naar jullie toe. Jullie die het voorrecht hebben me te lezen op het raam van jullie PC, het is mijn handdruk voor vandaag, mijn verwelkoming in mijn rijk van vandaag.

*

Je dag was maar wat lijnen tekst neergezet met het schuiven van de hand, in diagonaal in je schrift, je cuaderno. Onleesbaar voor oningewijden, soms zelfs onleesbaar voor jezelf. Maar het staat geschreven, in duidelijk tekens op de morgenhorizont waar ze blijven zullen tot de avond en de sterren.

Dit alles van een eenvoudige mens, in enkele paragrafen.