xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Robert Mussche, een van de vele vergeten Vlaamse schrijvers is terug, en dan vooral In Spanje, tot leven gekomen door een Baskisch schrijver, Kirmen Uribe. Hoe dit gebeurde vertelt hij ons in een artikel in ‘El País semanal’ van 17 maart.

Alles begint in Medellín, Colombië, waar hij, in de zomer van 2011, als genodigde op het Internationaal Festival van de Poëzie, o.m. Cees Noteboom ontmoet en een jonge Colombiaanse poëet, Giovanny Gómez, in het huis van de schrijver Héctor Abad Faciolince. Via deze Gómez  komt hij in contact op een zeer eigenaardige wijze met dezes vader Paolino Gómez Basterra, een niño de la guerra, een van de 19.000 Spaanse kinderen die in 1936, uit de gevechtszone werden ondergebracht in diverse Europese landen tot zelfs in Zuid-Amerika, Colombia, waar hij als jongen naar toe werd gestuurd en niet meer naar Spanje zou terugkeren.

En het was deze Paolina Gómez Basterra die hem suggereert een boek te schrijven over los niños de la guerra.

Deze idee blijft hangen bij Kirmen Uribe. Hij spreekt erover in New-York met een journalist, Julio Flor en deze verwijst hem naar Carmen Mussche en Gante, de dochter van de schrijver Robert Mussche die ook een oorlogsmeisje, Carmen Cundín Gil in bescherming had genomen.

Vier maanden later bevindt Kirmen Uribe zich ten huize van Carmen Mussche in Loochristi en leert hij het leven kennen van haar vader, als schrijver en als lid van de Weerstand.

Hij schrijft dat hij bij zijn eerste bezoek aan Carmen, bij het betreden van de woning getroffen werd door het zicht van een klein zwart bordje met een Latijnse spreuk ‘Non vobis, sed vos’ of ‘Niet wat je hebt maar wat je bent’ (No lo que tienes, sino lo que eres).

Carmen toonde hem alles wat ze nog bezat van haar vader: boeken, brieven, geschriften en persoonlijke zaken. Haar moeder, Vic, had alles in kartonnen dozen bewaard.

Alles werd uit de dozen bovengehaald en beetje bij beetje kreeg Kirmen Uribe inzage van duizenden stukken in vele verschillende talen.

Velen zijn hier gekomen, zegde Carmen, journalisten en schrijvers opdat ik hen de geschiedenis van mijn vader vertellen zou, maar ik heb altijd geweigerd, nu is het verschillend: mijn vader nam de zorg op zich van een Baskisch meisje en nu ontfermt zich een Baskisch schrijver over mijn vader en wil hij een boek schrijven over hem. Het is alsof de cirkel zich sluit.

En voegde ze er nog aan toe, ik wens niet dat je een biografie schrijft, ik verkies dat je het doet in een fictievorm, een roman. Biografieën hebben geen leven, de romans daarentegen wel. 

Het was niet de geschiedenis van de kinderen die onze Bask zou schrijven maar de geschiedenis van zij die zich over de kinderen hadden ontfermd en Robert Mussche was het goede voorbeeld. En hij leerde alles kennen van Robert, zijn houding tot het meisje, samen met zijn vrouw, Vic en met zijn beste vriend, Johan Daisne. Hij wou de geschiedenis vertellen van een kleine held, frêle en naamloos, zoals er velen zijn. De geschiedenis van iemand die eenvoudig is en behulpzaam.

Kirmen Uribe schrijft verder hoe en waar hij zijn boek heeft geschreven ergens op een oude Amerikaanse legerbasis die ontmanteld werd op het einde van de koude oorlog; hoe lang hij er aan gewerkt heeft, twee maanden voor een eerste schets om daarna niet eenmaal maar vijfmaal te herbeginnen want het verschil tussen een goede versie en een slechte ligt in het herschrijven en dit tot alle stukken precies op hun plaats liggen. En het werd in realiteit een boek fictie over Robert Mussche.

Heb alleen het essentiële uit de tekst genomen. Had er nog heel wat kunnen aan toevoegen maar dat deed niets ter zake wat de inhoud van het boek betreft. 

                       Zijn boek’ Lo que mueve el mundo’ kwam uit in 2013 bij Editoral Seix Barral.