|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ook is de zee
van vele winden de onstuimige
die we hier groeten
elke dag opnieuw,
omdat ze onze hartslag is,
ons deemoedig hier aanwezig zijn
opgehemeld door de luchten
en wat we schrijven gaan
om er mee te leven.
Waar we gisteren nog niet,
gisteren nog niet uitgeschreven
vandaag wat woorden
eraan toegevoegd.
Noodzakelijkheid voor zij
die woorden enteren willen
op lome dagen
alsof loomheid kon aan zee.
Of zoals ik zegde reeds
God is ingeslapen zegde Ratzinger
maar hij doolde
zoals we allen dolen,
niet zien, niet horen, we denken
dat de tijd niet is,
alleen het laatste ogenblik is.
Ook is de zee
het teken van onze onvervaardheid,
fe zeggen wat we zeggen willen,
neergezet in spiralen licht en zilver
op het water.
IK dacht aan Auster toen ik dit schreef, aan
zijn vreemde poëzie die ik nadoen wilde, en aan zijn briefwisseling met Coetzee,
toen ik dit schreef; dacht aan Hertmans, het dagboek van zijn grootvader in
wereldoorlog één, dat hij herwerkte, of het gedrukt al is.
Dacht aan zovelen die me schreven en ik hier
groeten wil, ook aan zij die me niet schreven. Ik stuur hen deze woorden toe
over allen zeeën van de wereld.
Weet,
het is hier goed te zijn,
al ben ik eigenlijk maar wat water
en wat wind,
ben ik weergaloos
hic et nunc, zonder te zijn,
simpelweg, wat lucht,
klaar om op te stijgen
en er als lucht te blijven,
toekijkend.
|
