xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Toen ik jaren geleden voor het eerst kwam in Cabo de las Huertas, of de ‘Kaap der Tuinen’ in Alicante/San Juan was er hier tussen de baan en de zee, een met planten en bloemen bedekte rotsachtige bodem die afdaalde naar de zee toe, met hier en naar nog de resten van de stukjes steunmuren, overblijfsels van de terrasvormige tuintjes van vroeger. Tal van kleine wegeltjes slingerden zich naar beneden doorheen een enorm rijke variëteit van bloemen en planten. Bij elke wandeltocht ontdekte ik er nieuwe, met de meest verrassende vormen en kleuren. Toen maakte niet alleen de zee maar ook de flora tussen de rotsen, het onderwerp uit van mijn geschriften. Ganse velden waren er, telkens van een bepaalde soort die andere planten hadden verjaagd en zich gegroepeerd hielden in een veld van kleuren.

Op een morgen toen ik aankwam op onze gewone plaats met Carlos, de oom van mijn echtgenote, waren bulldozers begonnen met het effenen van de rotsachtige gronden en dit zonder het minste respect voor de bestaande flora. En op een paar jaren tijd verdween de helft van de bewandelbare rotsmassa en schoten rijen gelijnde villa’s uit de grond, die nu voor een kwart verkocht zijn geraakt en hoogstens voor een tiende bewoond.

Gelukkig, alhoewel het meest dorre gedeelte, bleef er nog een park rotsen met beplanting van vroeger over, een deel dat voor mij evenwel moeilijker te bereiken valt en nu ook veel minder rijk is aan  flora.

Het stukje kust aan de Kaap der Tuinen staat voorbeeld voor de kusten van Costa Brava en Costa Blanca waar de flora over bijna de ganse lengte ervan verdwenen is door de vele hotels en villa’s die de kustlijn grondig hebben gewijzigd.

Voor ons kinderen en kleinkinderen die er zich nog zouden aan interesseren blijft er weinig over om op het gebied van bloemen en planten hier – en dit geldt ook voor vele plaatsen bij ons - nog ontdekkingen te doen. 

In een blog van een paar dagen geleden schreef ik over een klein plantje dat ik destijds hier op een bijzondere plaats aanwezig wist. Een plantje een vinger hoog, dat uitlopers kent onder de vorm van uiterst fijne rode draden die over de rotsstenen groeien en tot 20 cm lang worden.

Na de massacre van de bodem hier heb ik er jaren naar gezocht, en een paar dagen geleden werd ik beloond en vond ik het uiterst tere plantje terug naast de rots waar ik was gaan neerzitten.

Ik heb haar intimiteit verbroken, ben met een vergrootglas gaan kijken naar haar intiemste delen, maar ik ontdekte enkel dat de draden ontstonden uit de stengel zelf, en zich vertakten in nog fijner rode draden.

Heb nu een e-mail gestuurd naar Enric Marti, de man die hier een cataloog heeft samengesteld van meer dan 500 door hem gefotografeerde bloemen en planten. Heb hem een beschrijving gegeven van het plantje en kreeg een tijdje erna zijn antwoord, que los filamentos rozijas puede tratarse de una planta paràsita de genero cuscuta.(dat de roodachtige filamenten herkomstig kunnen zijn van een parasietplant van het geslacht Cuscuta).

Stuur me een foto ervan zegt hij dan kan ik het met zekerheid bevestigen.  Wat ik zal trachten te doen de komende dagen.

Stel dat ik een plantje gevonden heb dat hij niet kennen zou.