Waar ik sta, sta ik nergens, alles moet nog gebeuren. Maar dit gebeuren kan even goed naar binnen als naar buiten, dit was het geval in mijn blog van gisteren, de inhoud ervan was totaal nieuw en strookte niet met wat er aan vooraf ging, het was alsof deze plots opstond uit, ja waarom niet, uit de nog smeulende as van mijn geest. Deze maakte een vreemde sprong, maar de stroom van gedachten was niet te stuiten. 

Zo, als deze passage 16, haaks staat op de rest van wat vooraf ging, dan is het omdat al deze delen, laat me ze Fragmenten noemen, later van plaats verschuiven kunnen; is het omdat, zoals ik thans begonnen ben aan mijn driehonderd pagina’s – ik heb er amper veertig vandaag – op het einde zal bestaan uit vele van dergelijke Fragmenten die ik dan, bij de afwerking, ofwel zal laten zoals ze gekomen zijn, ofwel herschikken zal als het me nodig lijkt.

In elk geval, al deze Fragmenten ontstaan uit de gedachtenwereld van Ugo en hebben dan toch dit gemeen met elkaar. Misschien ook wijzig ik de titel ervan in ‘Fragmenten uit wat voorbij is’.

Dit wou ik toevoegen aan de vreemde stroom waarop mijn woorden soms drijven. Weet dat gemakkelijk anders is, en ook dat wat geschreven staat deel uitmaakt van mijn zoeken naar vaste grond om op te staan.