xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Wat ben ik, was de vraag die José Saramago, Nobelprijs literatuur, - de man die mijn voorbeeld was voor deze blogs van mij - zich stelde? Niet ‘wie’ ben ik, maar ‘wat’ ben ik.

Wel ja, wat ben ik, een simpel mens die even opkijkt van zijn klavier en precies boven zijn scherm de schemer ziet van de lichtende ronding van de volle maan.

Wel ik weet dat het de maan is, de kat weet het niet. Ik kan er de sterren bij denken, de beweging van maan en sterren, ik kan er de kosmos bij denken, het ontelbare, het oneindige en weten dat dit alles mijn oorsprong is en ook mijn Omega. Ik weet dat ik weet dat ik weet en, dat ik niet weet wie of wat dit alles omvat in één reusachtige, bewuste omhelzing.

Vandaag ben ik nog van dit alles, morgen of overmorgen ben ik van deel van die omhelzing.

Ik groet je, maan van mijn hart, ik groet je vanuit mijn soms duistere en soms lichtende blog. Hopende dat dit beeld van jou, deel van de volle maan schuivend tussen de wolken doorheen de kruinen van de bladerloze bomen, me nog lang moge bijblijven, vooral nu in deze dagen.

(Mijn PC is allergisch aan het woord Saramago, ik heb het pas getypt of het wijzigt zich in het woord ‘Schraag’. Ik moet het telkens twee à driemaal typen voor het blijft zoals het hoort. Wat is er verkeerd aan?).