xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het gebazel van de mens, van de zoekende mens die ik ben, gevangen in de boeken van zijn jeugd en losgeslagen nadat de God die ik dacht te zien en te bezitten opgelost is in de nevels van de tijd die was, en van de tijd die nog komen zal. Opgelost in de nevels van mijn vergankelijkheid, nu de dagen die me resten meer dan geteld zijn en elke nieuwe dag een bonus is die even vlug als hij kwam, voorbij schuift.

Verschrikkelijk de tijd die niet te houden is. Niet te stoppen de aarde die zich slingert om de zon, zonder een fractie van tijd te aarzelen, jaar na jaar, eeuw na eeuw. We keken uit naar het jaar 2000 en we schrijven vandaag 2012 en morgen 2013, onvoorstelbaar de vlucht van de tijd.

Ik zie het licht in de bomen als ik even stilhoud, als ik even opkijk, maar het licht is niet meer het licht van mijn jeugd, het is het licht van mijn ouderdom en ik weet dat me nog iets belangrijks te doen staat, het belangrijkste in gans mijn leven moet nog gebeuren. Ben ik erop voorbereid?

Het gebazel van de zoekende mens die ik ben, die het waagt te denken dat Universum en Hij die we God noemen identiek zijn, dat het Universum zijn materiële, zijn zichtbare vorm is, en Hij het kloppend hart dat al wat is in beweging houdt. Dante in de XIIIde eeuw, noemde dit Amor.

Een materiële vorm die zich voortdurend wijzigt zoals mijn lichaam zich voortdurend wijzigt, dat nu aan het verschrompelen is en vergaan zal. 

Wat zonder belang is voor de Geest in mij, deeltje van de alomtegenwoordige Geest, zoals het zich wijzigen van het Universum zonder belang is voor deze alomtegenwoordige Geest – aanwezig tot in het mostaardzaadje - die we gemakshalve, God  noemen.