xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Op elf december 2002 overleed mijn broer Daniël. Hij was zes jaar jonger  dan ik.

Een paar dagen voor zijn heengaan schreef ik een tiental gedichten. Of deze enige literaire waarde hebben weet ik niet, maar het waren gedichten die meer uit mijn gevoel kwamen dan uit mijn geest. Ze liggen nu weggedoken onder het stof, maar ik weet dat het laatste dat hij las, het deze gedichten waren.

Hoe hij erover dacht heb ik gezien. Ik ook heb nu, op mijn ouderdom, vochtige ogen als ik ze herlees zoals ze er staan.

Ik licht er één gedicht uit, één ervan, al wou ik ze allemaal hernemen.

Ik heb je gebeld deze morgen

al wist ik hoe moeilijk voor jou

het spreken was.

Ik heb je gebeld

omdat ik je stem meedragen wou

in de velden, als een warme hand

je stem meedragen waar ik ging.

Wat spraken we,

wat droomden we

van vroeger, toen het hooi

in onze haren hangen bleef,

de vele geuren en het licht.

En onbezonnen in de hagen

vogelnesten en in de bomen.

En in de herfst, vóór dageraad

in het bedauwde gras,

op en neer we gingen,

en weinigen het ooit kennen zullen,

de wilde smaak van paddenstoelen

die aan onze handen kleven bleef.

En later nog, het sneeuwde toen,

we waren in het bos,

het reuzelen van de vlokken

in de bomen, als bloesems in de lente

jij toen wist.

Zoveel er was, zoveel dat nooit

voorbij kon gaan en toch nu gaat.

Ik, dit alles meenemen wou

om even nog met jou

alleen te zijn, daar waar ik ging.

Ik heb je gebeld deze morgen,

je stem was maar een rietje,

een woord dat kwam als uitgerafeld,

een lage toon omdat geen lucht,

geen levenskracht.

Wat moet ik als ik morgen aan je bed

zal zien dat woorden niet gesproken

hangen blijven, en je gekloven stem

een rietje in het suizen van de kamer

galmen zal tot in mijn ogen.