xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Zondagavond, 2 december, juist voor middernacht: als je lichaam oud geworden is brengen enkele glazen wijn bij de lunch je overhoop, het hoeven dan nog geen volle glazen te zijn, maar de wijn slorpt je activiteiten op en je had nochtans ideeën die je verspreiden wou.

Bij de lunch met vrienden was er één die een trouwe lezer is van mijn blogs, hij leest die niet alleen maar hij kende er heel wat passages uit. Voeg ik er nog aan toe dat mijn vers van T.S. Eliot waarmede ik mijn blog van gisteren afsloot:

    My life is light, waiting for the death wind

    Like a feather on the back of my hand.

hem herinnerde aan een vers van Valéry, dat hij zo maar uit zijn mouw schudde. En het is niet de eerste maal dat dit gebeurt, hij verrast me soms meer dan dat ik mezelf verras met dingen die plots opduiken om te worden neergeschreven.

Mijn woorden hebben zich dus genesteld in hem, zoals ik ook, vóór het schrijven van dit hier, een e-mail las dat me leerde dat ik ook genesteld zit in de gedachten van een groot schrijver van bij ons, wat me – schrijf ik het? – ontroert dan toch in een zekere mate.

Eigenlijk is het de normaalste zaak van de wereld, als ik denk hoeveel passages uit boeken er in mijn hoofd genesteld zitten en hoe weinig er nodig is opdat één eruit zou opspringen en in mijn blog terecht zou komen. Zoals gisteren – mijn blog van 2 december – waarin ik eens te meer terug greep naar  Elio Vittorini, omdat ik me nog vaag een zin van hem herinnerde, die ik nu heb opgezocht:

La vita in me come un sordo sogno, e non speranza, quiete.[1]

Zoals ik me toen voelde: een dood ogenblik dat ik kende en duren bleef, met nog altijd de nagalm ervan in mijn gedachten en wat meer is, ik heb het gevoel dat deze nagalm nog lang zal blijven hangen en zijn weerslag zal hebben op wat ik nog schrijven zal.