xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De hortensia’s hebben hun kleur verloren, ook hun blad, wat nog rest is de stengel met een verhakkelde bloem. Een beeld van verval, of het beeld dat de buitenwereld moet hebben van mij, oud en ten dele alsof op den dool. ik ben nimmer zo negatief geweest over mezelf dan deze dagen. Is dit een voorteken, een omen?

IK zoek tussen mijn boeken naar iets om te herlezen, maar elk boek dat ik neem en doorblader zet ik terug. Ik denk aan Elio Vitorino die met natte schoenen door de regenstraten van Milaan liep en ineens beslist zijn moeder te bezoeken in Sicilië al heeft hij amper het geld om een biljet te kopen. Ik zoek de passage op straks als het een normaal uur wordt om te lezen of om in een boek te bladeren. 

Het is van uit mijn sterk persoonlijke wereld dat deze blog vertrekt. Een wereld die normaal dicht zou moeten blijven, maar mijn blog is ook mijn dagboek geworden en als ik verder mijn blog behouden wil, ook mijn dagboek zal vervangen.

Vertrekkende van uit deze wereld wordt het een donkere dag, zelfs indien er zon zou vallen op het grasperk dat bestrooid ligt met de kleuren van de herfst, de afgevallen bladeren van de eik, en dit, zoals de vele dagen van mijn leven opgetekend zijn en nu te lezen staan in de hoop dagboeken van de ‘Economist’ die ik, zoals ik de bladeren op het gras zal moeten samen rijgen en afzetten in een hoek van de tuin, ook eens bij elkaar zal moeten brengen om ze ergens, maar waar weet ik nog niet, op een of andere plaats, mogelijks bij het oud papier af te zetten. Veel goeds is er niet uit te halen.

Ik meen natuurlijk maar voor drie kwart wat ik zeg over deze boeken, maar samen gebracht zijn ze een nog groter probleem dan de   herfstbladeren. Zelfs al zijn ze de afgevallen bladeren van mijn gedachten, ik zal er vroeg of laat een oplossing moeten voor vinden, de omvang ervan is te volumineus om ze te bewaren in een normaal hedendaags huisgezin, zoals dit ook het geval wordt voor de boeken omheen mij. Al waren het maar de rijen woordenboeken waar nu geen nood meer aan is.

Vergeef het me als ik aan het afdwalen ben, het is de herfst en de afgevallen bladeren die het me ongemakkelijk maken. Heb nochtans ooit geschreven dat de herfst mijn favoriete seizoen was, maar dat is al lang geleden. Ik zal dan een totaal andere persoon geweest zijn, iemand die ik nu niet meer ben of ken.

En laat in de namiddag, als ik Conversazione in  Sicilia opensla valt een bandje papier op de tafel en ik lees:

   

My life is light, waiting for the death wind

Like a feather on the back of my hand .    
(Uit A Song for Simeon : T.S.Eliot).