|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Er is dan toch iemand,
(wellicht zijn er velen), die
met nostalgie terugblikt, zoals ik, naar de twee legendarische televisieseries van Wim Kayzer: Een schitterend ongeluk en Van de schoonheid en de troost. Die een
twaalf à veertien jaar terug te zien waren op de VPRO Nederland.
Dat het meeslepende
programmas waren bewijst het feit dat de
correspondent bij de afstandsbediening, Joël De Ceulaer van De Standaard
een job die ik hem de dag van vandaag zeker niet benijd - de duidelijke en
noodzakelijke vraag stelt wanneer er in
het medialandschap eens opnieuw een Wim Kayzer opstaan zal.
Terwijl hij nu terecht
is gekomen in een periode waarin we genoegen moeten nemen met programmas als Café
Corsari, een programma van Kuifjes, noemt De Ceulaer het. En een ander De
Kruitfabriek, dat ik enkele malen volgde tot aan de publiciteit en zoals De
Ceulaer het ook vindt, lichtjes minder Kuifje aan het worden is. Maar, als het
mij betreft, van Café Corsari spaar ons Heer.
Is het omdat ik mijn
handen vol heb met mijn blog dat ik veel minder dan vroeger televisie kijk of
is het omdat de kwaliteit van de programmas dermate gezakt is dat er nog
weinig programmas zijn waar ik naar uitkijk?
Er is misschien nog een
andere reden, misschien ben ik allergisch aan hun stoppelbaard die, schrijft
De Ceulaer, samen oprukte met hun
onbeholpenheid en met - voeg ik eraan toe - voor velen hun bijna gewilde
slordig voorkomen en even slordig taal- of dialectgebruik.
Als men vandaag bij
de Vlaamse zenders hangen blijft is er weinig op te rapen, gelukkig zijn er nog
andere dan Vlaamse zenders.
Maar effectief, Joël
De Ceulaer, dat er gezocht worde, waar ook, naar een nieuwe Wim Kayzer.
|
