xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Hoe dikwijls had hij niet gedacht en geschreven dat de gang van zijn leven al vast lag voor hij eraan begonnen was. Dat alles, van bij zijn geboorte, al gepland was en dat de lijnen in zijn handpalm getrokken waren, niet door hem zelf, maar door de omstandigheden waarin hij terecht kwam en die hem telkens in een bepaalde richting hadden geduwd waaraan hij niet kon ontkomen, en di alles opdat hij uitkomen zou waar hij uitkomen moest in het punt waar hij zich thans (spiritueel) bevindt.

Hij dacht dit omdat er in zijn leven, achteraf gezien, te veel elementen in deze richting wezen. En dan vooral wat zijn geestelijke evolutie betrof waren het zijn ontmoetingen met boeken die doorslag gevend waren, zo bijvoorbeeld, om er maar enkele te noemen, zijn ontmoeting met het Evangelie van Thomas, met La Langue Hébraïque restituée van Fabre d’Olivet, en verder met de werken van Velikovsky, van Bentov, van Capra, van Davies, met deze van Steinbeck en Faulkner, met tal van anderen, Pasternak, T.S.Eliot, Vassili Grossman, namen die hem nu te binnen vallen, om Maurice Gilliams niet te vergeten, Stefan Hertmans niet.

Als hij dan een paar dagen geleden, in zijn antwoord op de brief van Pierre, een zin heeft ingelast, dat het niet de boeken zijn die wijsheid bij brengen, dan dacht hij aan de wijsheid van nederigheid waar T.S.Eliot het over heeft in zijn ‘Four Quartets’ echter is het geen wijsheid die hij eruit leerde, dan heeft hij toch heel wat kennis opgedaan in de boeken die hij las, en zijn het de boeken en zijn interpretatie ervan, die hem geestelijk hebben gevormd.

Al deze boeken - en er waren er nog honderden in meer te noemen, spijtig genoeg geen duizenden - waren zijn leven en ook zijn bestemming. Had hij deze boeken niet gelezen hij zou zeker niet de man zijn geweest die hij geworden is, de man die zich engageerde een blog te schrijven, een man die, ten overstaan van zich zelve, de  verbintenis aanging een dagboek bij te houden, opdat niets verloren zou gaan  van het impact op zijn denken van de boeken die hij las.

Maar materieel is er ook een negatieve kant aan verbonden, het heeft hem blind gemaakt voor de realiteit van het leven, hij heeft te veel geleefd in de wolken en niet met de voeten op de begane grond, en het is die realiteit die hem nu overrompelt.

De dertig of meer dagboeken die hij vulde wegen er niet tegen op, de blogs die hij schrijft, hebben niet meer de elan van vroeger, het boek dat halfweg blijft liggen is geen voedsel meer om zijn geest aan het werk te zetten. Een jaar terug voelde hij zich heel goed bij dit alles, vandaag, en zeker nu hij dit schrijft, wordt hij overweldigd en ziet hij als nooit te voren de feiten die hem omkransen.

Vergeef me deze openheid, morgen zal het misschien beter gaan.