Aan Pierre Hollevoet,
In antwoord op de prachtige dingen die hij me schreef en ook omwille van zijn ontroerende verhaal over zijn moeder zoals het opgetekend werd door Laurens De Keyzer in zijn 'Mensen die voorbijgaan',(uitgeverij nv.Lannoo, Tielt, 2012).     

‘Zing zwaluw, zing mijn hart tot rust’
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
 

Aan een simpel vers van Poesjkin

gedacht, na je brief gelezen, de avond

een reflectie van de dag en we je schrijven

willen: Je brief, mijn vriend, een zwaluw

neergestreken en uit zijn zang, dimensies

opgedoken waar de dood ons niet

bedreigen kan, zelfs al zou hij komen.

Veel is zijn gefezel niet maar aan je woorden

toegevoegd een zegen van de hemel

om uit het laagje transcendentie te ontwarren

waar te ontwaren is wat vriendschap is.

Vele reizen maakten we, ver en dichterbij,

en nu, gekomen waar we staan,

wat rest er ons op deze aarde, misschien

te bidden dat vergeven worde elke pijn

aan anderen aangedaan en te beseffen ook,

al is het laat, dat nederigheid de ene wijsheid is

die we nog verwerven kunnen.

Terwijl we immer, wijsheid zochten

in de boeken die ons niets te leren hadden,

was het in het wonder van de bomen en de luchten,

in de stille gang van kleine dingen die we raapten,

het mysterie van de vrucht die rijpt en valt

en, als het uur gekomen is,

van bloem en blad die weer tot knop

gaan zwellen. Dit weten we met zekerheid.

Zoals het komen zal voor ons, en, in wat ons

levend hield, we er blijvend wonen zullen.