xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
 

Een vlak van vloeiend amber,

in de luchten

de tijd die hangen blijft

die geen tijd meer is,

Golven komen, keren,

de zee vandaag

haar talenten hier gestrooid,

ga je niet weg alvorens het gedicht

een rimpeling is

van licht en donker op het water

Je kunt hier tenten bouwen

als het je troosten kan,

je dagen tot een minimum

beperkt, want  dit zijn oorden

die vergaan  in woorden,

het enige dat nog blijven zal,

Met de laatste meeuw die kwam,

het schrift met

volgepropte woorden, weggewaaid,

de laatste adem, hier.

Zo,

je gaat weg, niets zal je nemen

van wat hier aanwezig is.

Je schaduw en je woorden,

niets zal hier gebleven.

Al wou je wachten blijven,

op je laatste dag,

geen woorden meer gaan halen

op plaatsen waar ze nog

te zoeken zouden zijn,

nu je alles hebt gezegd

wat gezegd nog kon,

na zoveel verzwegen.

Al wou je hier je standbeeld laten

met de voeten omzwachteld

als met water.

Zo, laat me,

aan zee gezeten,

golven die me levend houden

tot de laatste dag me toegestaan

is ingegaan.

Toch schrijvend nog,

tot in het allerlaatste ogenblik.