|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik blijf trachten elke
dag mijn blog te brengen. Onlangs liep het bijna fout, door problemen met het
Vodafone-internet hier werd een tekst die ik dacht te hebben ingelogd niet
opgenomen door de computer van de Blog-centrale. Iets wat ik pas op het
randje van de dag, even voor middernacht, heb ontdekt en nog precies op tijd
heb kunnen rechtzetten.
Maar als ik tracht
regelmatiger te zijn dan de aanstoker van mijn blog, José Saramago, denk niet
dat het een tijdverdrijf - een verschrikkelijk woord is, het is een ongeluk
ermee begonnen te zijn en een ongeluk er niet meer van weg te kunnen. En geloof
niet dat ik mijn dag als geslaagd beschouw als ik mijn blog heb ingelogd, verre
van. Het is me duidelijk, ik ben verslaafd aan mijn blog, and I hate it al is het nog niet zo ver het komt eraan ik laat
heel wat zaken onafgewerkt liggen om prioriteit te geven aan mijn tekst die ik tijdig
wil klaar hebben opdat hij vroeg in de morgen, voor dag en dauw zou kunnen
gelezen worden, Anthony, mijn kleinzoon, leest me (soms) op een bepaalde plaats,
heeft hij me eens toevertrouwd. Johan Daisne had op die plaats een kleine
bibliotheek staan, andere houden er een collectie van Hergés op na.
Hier, ontstaat mijn
tekst meestal aan zee, op mijn gewone plaats gezeten. Maar denk niet dat hij
ontstaat in eenzaamheid. Lord Byron in zijn versregels waarop Paul V. hij
stuurt me van tijd tot tijd een woordje me enkele dagen terug attent maakte, zegt
het heel juist, eenzaamheid ken ik hier hoegenaamd niet, integendeel, ik voel
me hier omgeven door allen die me lezen, of ik ze nu ken of niet.
Eenzaam zijn
is heel wat anders, geloof me.
|
