xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

                    To sit on a rock,

                    there is no solitude,

                    but in the crowd of men. (Lord Byron)

Op de hoogste rots gezeten,

niet eenmaal, maar elke dag,

het gezelschap opgezocht

van wind en water waar ik

me spiritueel vinden kan,

mijn geest een meeuw,

zwevend,

vol mijn handen

met woorden die hangen blijven

om geplukt te worden

op hoogdagen van poëzie.

Op de hoogste rots gezeten

de wereld over mij geborgen,
eenzaamheid die ik hier niet ken

omdat alles hier te beleven is
te grijpen om te begrijpen

hoe vol het leven is

in de grootste van de winden

hier.

Dit ogenblik, mijn vriend, zo optimaal, zo uitzonderlijk. Hier schrijf je in een ruk pagina’s vol om later te herlezen en uit te schrijven, als je de tijd nog vindt. Maar of het nu gebeurt of niet, het is zonder belang. Essentieel is het schrijven zelf, het projecteren van je woorden op het blad van de lucht, hoog boven de golven.

Golf die mijn gezel hier is,

mij toe genegen,

mij toe gesproken in letters

zonder woorden:

Dit ogenblik,

zo optimaal bewust, jij deel ervan

met al je leden,

in dialoog met alle elementen

om totaal dit ogenblik zelf te zijn

en niets meer,

nada màs

dan jij op deze rots alhier

dit nu van het nu-ogenblik[1].

Al wat is omheen jou, op te lossen in jou, in je gedachten tot diep in je herinneren, diep in je ‘zijn’: zee en luchten en golfbeweging, de lijn van de horizont, boten en meeuwen, palmbomen met vrucht of niet, struiken verdord of nog in bloei, schelpen tot waar de zee ooit kwam, resten van muren waar terrastuinen waren, olijfbomen van vele jaren, Al wat hier is in jou op te nemen, met jou te versmelten.

Maar vergeet de rest, vergeet wat hier niet is, Vergeet zelfs dat jij hier bent.

Want als je hier de dingen ziet

dan is het maar voor een tijd,

terwijl al wat hier genoemd kan worden,

blijven zal, van ogenblik tot ogenblik,

nog lang.

Maar dit nu van al wat is

zal nu blijven als je hier ooit keren zult

bij leven
of meegenomen.

Zo, mijn vriend, aan zee de vreemdste dingen in een ruk geschreven, en thuis gekomen alles opgeraapt en uitgeschreven in woorden die te lezen staan, daarom nog niet te begrijpen – ik ook heb er moeite mee – maar grote momenten die het waren, of het nu proza is of poëzie of een mengeling van beide, het deert me niet, het staat geschreven, het wordt de wereld ingestuurd.

Het is een product van voormiddag-momenten, de zee mijn inspiratiebron, mijn toevlucht en mijn zegen, mijn mis van alle dagen, mijn morgen en mijn avond, mijn Orion en Sirius.

Als ik stoppen zal, vandaag of morgen, het allerlaatste woord plots afgebroken, of wie weet, een laatste punt gezet, wijselijk door een cirkeltje omgeven, mijn vriend, gedenk me dan.