xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Deze morgen : ‘Das Lied von der Erde’ op Radio Classica, Radio Nacional d’España (FM. 88.60).

Mahler die ik ontdekte toen ik twintig was. Niet zo maar opdat ik het hier niet vermelden zou, maar ik leerde hem kennen via een goede vriend, een collega in de Bank die een fan was van Mahler – in de jaren vijftig was Mahler niet zo gekend in Vlaanderen, wel in Nederland - hij woonde in Kapellen, op een paar huizen van de Nederlandse grens, zijn naam was een naam om niet te vergeten: Leonard Hoendervangers. Elke dag nam hij de trein die hem via Antwerpen in Brussel bracht. Hij verliet ons en moet nu verblijven in het land Arcadia bij de grote componisten, als bij de grote schrijvers.

Omwille van zijn ruime kennis wat klassieke muziek, opera en Engelstalige literatuur betreft, kon hem geen andere plaats worden toegekend. Destijds was er ooit een quiz op de BRT, ‘Honderdduizend of niets’. Hij geraakte tot in de finale maar daar ging het mis met een stem die hij herkennen moest.

Hij was het die me Mahler leerde kennen, hij was het die me ‘Das Lied von der Erde’, die me ‘Kindertotenlieder’, die me ‘Das Lied eines fahrenden Gesellen’ heeft leren beluisteren. Kosmische muziek van de grote Mahler, muziek om nooit te vergeten. Mahler in mij gebrand, gerijpt en regelmatig beluisterd - ook hier in Spanje heeft hij succes op de radio.

Aan iedereen sprak ik over mijn liefde voor Mahler, noemde hem toen wellicht de grootste onder de groten, nadien, en met het ouder worden, is het Beethoven geworden. Ik sprak over hem met zoveel vuur dat ik op een morgen, de met de hand geschreven versie van de woorden van Das Lied  in de handen kreeg van een meisje, met links, schuin boven op het blad: ‘Life could be a dream’.

Ik bezit nog steeds die tekst geschreven op grote bladen minister papier. Mahler is gebleven, zijn Lieder en zijn Symfonieën, het meisje niet, wat niet betekent dat ik niet meer, op ogenblikken zoals deze, aan haar zou denken. Maar mijn blog zal ze wel niet lezen.

Eens, in een kerk in Leuven hoorde ik, met tranen in de ogen, de uitvoering van zijn ‘Lied von der Erde’. Het applaus achteraf was duidelijk, niet voor de uitvoerders, maar in de eerste plaats voor Mahler zelf  bestemd, zo voelde ik het toch.

Zo Gustave Mahler, in zijn laatste deel: der Abschied:

Das Firmament blaut ewig,

und die Erde wird lange fest stehen

und aufblühen im Lenz. 

Du, Mensch, wie lange lebst denn du?