xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Na de publicatie van het verzameld dichtwerk van Paul Auster zijn nu ook, in Spaanse vertaling naast de originele tekst, de verzamelde gedichten verschenen van Michel Houellebecq. En ook de schrijver van ‘La Carte et le Territoire’ beweert, zoals Auster, dat zijn gedichten het beste zijn van wat hij ooit geschreven heeft. Maar Ik denk niet dat ik me ditmaal ga laten verleiden om 22,90 € uit te geven voor Houellebecq’s gedichten. Auster’s Poesía completa is al een zorg.

En wel om twee redenen, een eerste omwille van de moeilijkheidsgraad ervan, het is een poëzie om te lezen en te herlezen om te ontcijferen om er iets van te begrijpen – misschien is er zelfs niets te begrijpen - en ten tweede, geraak ik overtuigd dat ik met mijn opvatting over poëzie, op een verkeerd spoor ben terecht gekomen en dat poëzie een spel is van woorden en niet van gedachten. Het woord zelf is de poëzie en het is uit het woord dat de poëzie ontstaat. De vertaler van Auster haalt in zijn voorwoord een idee aan van George Steiner: ‘el contrato entre palabre y mundo se ha rotto’. Het woord is niet de wereld en de wereld niet meer het woord, de band tussen beide is verbroken.

In de gedichten van Auster is het woord de factor van de poëzie. Als ik Auster lees vrees ik dat hij gelijk heeft, zijn poëzie is niet wat ik dacht dat poëzie was.

Als ik er het artikel in El País (27.10) bijhaal dan ben ik niet de enige die het moeilijk heeft met de poëzie van Auster en Houellebecq. Vooral het mediatieke er omheen stoort Carlos Boyero. Ik zal maar niet hernemen wat hij zegt over Houellebecq en zijn liefde voor de whisky, maar hij vindt dat hij heel wat meer genoegens en emoties vindt in de poëzie van de grote dichters als Fernando Pessoa (ken ik), Cesar Valejo (ken ik niet), Claudio Rodriguez (ken ik evenmin), ‘gente eternos transmisores de emoción’.