xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De zee die ik
terugvond zoals ik ze gelaten had, de bank waar ik zat, de palmbomen hier herplant,
die heimwee moeten hebben naar de plaats van waar ze, volgroeid, werden weggenomen,
de luchten en de winden, en de persoon die ik was, niet wijzer, niet nederiger
ook ondanks mijn hart dat ouder werd.
Maar de zee is de zee
gebleven, geen golf gewijzigd, geen geluid gestild, geen kleur, geen ademtocht.
Ik heb dus geluk gehad hier weer te keren alsof ik nimmer hier ben weg geweest.
Zo gaat het in het leven, je weet het maar als vele dagen er zijn overheen
gegaan dat alles is gebleven zoals het was.
Wel gelezen deze
morgen wat Einstein ons te
vertellen had toen hij ons vragen wilde of we wel geloofden dat de maan er is
als we er niet naar kijken, omdat hij,
als zovelen onder de indruk was van de complexiteit van de fisica cuàntica zoals ik hier las. En juist het is, dat van uit
een wereld van atomen, elektronen en fotonen, er helemaal niets van de maan te
zien zou zijn en van de zee evenmin.
Dit om te beginnen,
hoe mijn dagen hier verlopen zullen als ik eens te meer gelezen heb op de muren
van de aeropuerto van Alicante dat lo que se ve es un illusión de lo
invisible, en ik Einstein dus goed volgen kan.
Wat schrijf ik dan,
om je van hieruit te begroeten, dat ik nog niet gezegd zou hebben, nog niet te
hebben ingefluisterd als je me las: de zee een zegen zijnde, een terugblik naar
het bevreemdende dat onze dagen vullen zal, fotonen en quarks en Nobelprijzen
en de fuga van de zee die we beluisteren als koralen van Johan Sebastian Bach.
Alles poëzie zijnde
heb ik alle vrijheid om te zeggen wat hier te vertellen valt, van het kleinste
plantje, overgebleven in dorre gronden tot de blauwe reiger, even eenzaam in
het water als ik hier ben gebleven, zittend op een rots, versteend, met wat
gedachten opgevuld die ik optekenen zal, om je ermee te gedenken, zoals zovelen
gewoon waren het te doen, van Steinbeck af tot Hemingway, tot Borges en
Cervantes hier.
En vandaag, mijn simpele
woorden eraan nog toegevoegd.
¿Crees realmente que la Luna no està allí cuando no miramos? Esta
frase, atribuida a Einstein, refleja la perplejidad que producen algunas de las
predicciones de la fisica cuàntica.( El País, 17 octubre).
|