xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

In mijn dagboek, als in mijn blog, worden ideeën ingebracht, hernomen, omdat ze zo evident zijn of gewijzigde en aangevuld, beide documenten houden zich in stand dankzij een voortdurende aanpassing en een blijvende hoop eens, ook maar ooit eens, iets nieuws en iets enigs te brengen.

Het is een gestadig bezig zijn. Denken en schrijven – en ik herhaal mij hier -  voedsel opdoen in de boeken, en het voortdurend interpreteren van het mysterie dat het leven is. Het geluid van de wereld is dan lijk het ruisen van de wind in de bomen, lijk het geluid van de branding in de golven, het beperkt zich tot een verre aanwezigheid die me amper raken kan.

Dit laat me toe af te tasten wat er leeft in mijn herinneren en vooral in te gaan op het absolute dat ik telkens weer ontmoet achter de dingen. Dit is het dan het domein van velen die niet voldaan zijn met wat hen werd voorgeschoteld en aangeleerd, want in het domein van het absolute zijn we nergens en overal, niet tijd gebonden, niet vastgehouden aan wat als waarheid wordt vooropgesteld. 

Zo, waar zoveel al over gezegd is: de woorden van Christus, hoe en wanneer en door wie werden ze opgetekend. Langs welke veelheid en verscheidenheid van kanalen kwamen ze tot ons. Of in welke mate werden zijn woorden aangevuld, gewijzigd, verkeerd ingeschat?

We klampen ons vast aan de vier evangeliën, als er misschien twintig zijn geschreven, alle een soort van biografie van Christus. Waarom bijvoorbeeld schuwt men het Evangelie van Thomas en eigenlijk is dit het enige dat nog kan onderwezen worden, omdat het een metafysisch evangelie is, en voedsel zou kunnen zijn voor onze geest, voedsel waar we grote nood aan hebben?

Het Concilie dat aan de gang is heeft een zware verantwoordelijkheid, vooral mogen ze ons niet voorhouden te geloven wat niet meer te geloven is. We zijn allen Abelard geworden, we willen begrijpen om te kunnen geloven. De idee van Bernardus, geloven om te begrijpen wordt niet meer aanvaard door de mens van nu, we zijn al te ver uiteen gegaan.