xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ivo Michiels, 1923-2012, is in Zuid-Frankrijk overleden. Heel veel weet ik niet van hem, Zijn Alfa-cyclus (1963-1979) ken ik niet, in die tijd was ik opgeslorpt door mijn functie in de Bank en heb ik maar sporadisch, meestal Engelstalige literatuur gelezen, zodat de Nederlandstalige me is vreemd gebleven in die periode en zelfs erna, op enkele uitzonderingen na.

Maar ik hoorde op de radio dat hij ook een boek schreef Maya-Maya, dat op 8 januari zou verschijnen, een boek zoals ik er altijd een heb willen – en kunnen - schrijven, een boek dat geen roman is maar een bundeling van geschriften die gedichten kunnen zijn, essays, bedenkingen, die korte verhalen kunnen zijn, een soort van journal brut, wat ik nu min of meer aan het doen ben onder de vorm van een blog.

Maar ik ben geen Ivo Michiels. Zo zal mijn dood ongemerkt voorbij gaan, enkel mijn nabije omgeving zal er weet van hebben, zal het voort vertellen gedurende enkele dagen en daarna zal alles over mij gezegd zijn. Wat niet het geval is voor Ivo Michiels. Zijn naam met foto komt op TV en in de dagbladen, de radio spreekt over hem, de ganse wereld wordt verwittigd en zijn werken (met een zekere aarzeling) opgehemeld, waarmede ik niet bedoel dat zijn werk het niet verdienen zou. Hij was een degelijk schrijver, van een ander type dan Hugo Claus. Maar wat ook, onsterfelijkheid is zijn deel.

Terwijl later mijn geschriften zelfs niet zullen terecht komen in een of andere opslagplaats voor geschriften, zullen deze van hem tot het laatste stukje papier bewaard worden. Zo gaat het in het leven van een auteur, maar ik ben reeds heel tevreden dat ik in een, weliswaar zeer beperkte, wereld binnenkom met mijn blog, met mijn dagelijkse (brute) bedenkingen die dan toch door enkelen worden geapprecieerd.

Dit is dan mijn voldoening waar ik het graag mee stel.