|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Elke blog zijn
momenten uit mijn bestaan. Zijn ogenblikken dat ik leefde, terwijl de aarde
zich wentelde om haar as en zich slingerde in een baan om de zon en deze,
gevangen en meegesleurd in het web van de miljarden sterren van haar Melkweg.
Dit alles terwijl ik - in dit perspectief - totaal onbelangrijke details uit
mijn - in dit perspectief - onbelangrijk bestaan, als zeer belangrijk tracht op
te tekenen.
En dit kleine
gebeuren dat enkele ogenblikken beslaat, krijgt dankzij dit vastleggen in
woorden, plots betekenis in de wereld waarin we leven. Ik, met naam en toenaam,
sta op uit het niets, zoals een vlinder opduikt uit de luchten, een ogenblik in
het zicht verschijnt, en wegvliegt over de haag van de tuin om nooit nog terug
te komen.
En als ik deze
beelden oproep, ik onvermijdelijk denk aan Bede (° 623) en dezes metafoor
neergeschreven in zijn boek, Ecclesiastical History of the English People van 711, waar Marguerite Yourcenar, (zoals Christopher
Fry, zoals Peter Weinberg) naar verwijst, zijnde het verhaal van die arme
straatmus die op een stormnacht binnenvloog in de warme, verlichte en rumoerige
banketzaal van Koning Edwin en langs de andere zijde buiten vloog terug, opgeslorpt
door de donkerste stormnacht. De vlucht van de straatmus het symbool van een
leven, dat komende uit de duisternis even het licht doorkruist om te verdwijnen
in een even grote duisternis.
Vandaag, voor jij die
me leest, deze enkele zinnen, ogenblikken van leven, uit mijn tijd, die
eigenlijk, alle verhoudingen in acht genomen, een metafoor is van de vlucht van
de vlinder over de tuin, en van Bedes mus over de hoofden in de banketzaal van
koning Edwin.
Echter, in deze
enkele zinnen, a lifetime burning in every moment. (T.S.Eliot)
P.S.
Het verhaal van mijn tijd zal echter niet het
effect gehad hebben van dit van Bede, want schrijft Yourcenar, getroffen
door het verhaal, liet Koning Edwin zich bepraten door Bede, met het gevolg dat
de monnik Paulinus, de toelating kreeg de christelijke leer te verkondigen op
het grondgebied van koning Edwin; waaruit dan later voort zou komen, het
klooster van Lindisfarne, de kathedraal van Durham, de moord op Thomas van
Canterbury en zo de gevolgen van Edwins bekering immer verder en verder
schuivend in de tijd tot waar katholieken en protestanten elkaar gedurende
jaren zouden uitmoorden in de straten van Belfast.
|
