xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De maand is pas begonnen en ik schrijf reeds 7 oktober, kan het niet wat trager, kan er ons niet wat meer tijd gegeven worden om te doen wat we te doen hebben, en het te doen zoals het hoort gedaan te worden, zoals Akakuro Kakuzo in zijn ‘Livre de Thé’ het leert: ‘La discipline Zen exige que la moindre action soit accomplie avec une perfection absolue.’

Alles wat je doet moet op een perfecte wijze worden uitgevoerd – een discipel van Zen heeft natuurlijk niet dezelfde notie als wij over Tijd – eist een maximum aan aandacht, zo voor de kleine als de grote dingen, zodat er geen grote en kleine dingen meer zijn, zo dat alles evenwaardig is en alles met toewijding moet worden uitgevoerd. Ook en zeker dit schrijven van elke dag.

Als ik dan in de loop van de dag of de nacht, mijn dagboek open, als ik de pen neem, hoop ik dat de woorden die nu gaan komen, maar die ik nog niet ken, doordrenkt zullen zijn van Schuberts sonate 959, waarin zijn laatste levenskrachten, zijn laatste levensvreugden, die in zich reeds de premissen droegen van zijn nakende dood, werden opgetekend, zoals mijn schrijven hier ook eens zelfde premissen kennen zal.

Van Schubert was het een zoveelste poging om in één sonate het verloop van zijn ganse leven te vertolken, zoals het bij mij soms ook gebeurt in een korte tekst, is het niet in proza het is in een gedicht, verleden en heden en toekomst samen te brengen, over elkaar te leggen, om in enkele zinnen de totaliteit van al wat is op te roepen.

Gebogen over mijn blad, over mijn o zo beperkte wereld, schrijf ik woorden die ik een ogenblik ervoor nog niet wist dat ik die schrijven zou. En uit die woorden komen andere woorden tevoorschijn, ontstaat een zee van woorden. En het is telkens, zoals bij Schubert, zoals bij zovelen, een pogen uit de stilte van de kamer, uit de boeken in hun rekken, uit de vele kleine dingen die de kamer bevolken, uit dit alles gevoed met de vele herinneringen, een toestand te puren die gunstig is voor de dingen die je achterlaat.

Het is, zoals ik wellicht al zo dikwijls heb verhaald, een obsessie tot schrijven die maar niet stilvalt, die nog groeien blijft. Het bestaan van een gevoel in jou dat smeekt om in woorden te worden omgezet in kleur, in vlakken, in lijnen, in licht en donker, als noten neergezet op een notenbalk.

Zo welke waren de gevoelens van Schubert als hij zijn sonate componeerde, welke de gevoelens van Memlinc toen hij Maria Moreel portretteerde?

Zo is elke vraag een uitdaging, een pogen en een herbeginnen om te bekomen wat voorheen nog niet zichtbaar was. Maar wellicht reeds aanwezig in potentie, somewhere.