En toen hij op een morgen, met een grote stilte aan woorden in hem, door de dreef in het bos wandelde, en bladeren in een even grote stilte naar beneden gleden, werden flarden luchten zichtbaar doorheen het gewelf van de kruinen, in een blauw dat eerder lichtgrijs was en grijsblauw, zoals het overheersende grijsblauwe op het schilderij met de sukkelende blinden van Bruegel, en hij meende te zien hoe het was alsof de kruinen weg groeiden van elkaar en de luchten naar beneden kwamen, dichter bij de aarde, dichter bij het greepje mens dat hij nog was.

En hij toen wist dat alle krachten in de natuur trager vloeien gingen om zo stil te vallen in de worteling en er te blijven wachten, een lange tijd, één lange gerokken, tijdloze inademing, om daarna, bij de enig-juiste aardestand, in één uitademing, op te springen en open te barsten, tot leven terug.

Het was een grote morgen, de grond bezaaid met wilde kastanjes en eikels en de stam van de door de bliksem getroffen oude beuk, begroeid met zwammen tot aan de eerste takken. 

En hij, denkend een ogenblik aan Sarah en wat in de Talmud over haar geschreven staat, dat ze negentig jaar was toen ze beviel van Isaac en dat ze stierf van geluk toen ze hoorde dat Abraham haar zoon Isaac niet had geslachtofferd op de brandstapel zoals Yaweh hem eerst bevolen had.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />