xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Als hij, op deze derde dag van de tiende maand, het niet optekent, zal hij zich dan later nog het stukje pelouse herinneren, begroeid met piepkleine bruine, bijna-oranje paddenstoelen in cirkels en spiralen getekend in de moslaag tussen enkele sprietjes gras?

Wellicht niet, maar als hij er enkele uitrukt, kleine levende deeltjes natuur, met kruimels aarde en haartjes mos, om ze te drogen, en later, later in oktober, te kleven op een oud blad, wat zal dan het meeste opvallende zijn, dat wat geschreven staat in woorden, of dat wat gedroogd, ingekaderd onder glas, zal worden opgehangen, op een plaats in een koude kamer?

Een vraag die geen vraag is want het ene valt op omdat het ongewoon is te schrijven over piepkleine paddenstoelen op een stukje pelouse, en het andere omdat het ongewoon is dergelijke verschrompelde dingetjes met wat aarde en sprietjes mos onder glas te bewaren.

Omdat het kleine geen naam heeft om het te bemerken en op te hemelen, omdat het minstens een schedel moet zijn met diamanten bezet of een kalf – of was het een stierenkalf, dit van Aaron? - met gouden hoeven, op sterk water in een glazen container, in grote ruimtes opgesteld om over te schrijven. Want voor minder verplaatsen we ons niet.

Maar dan toch mijn echte vraag, als het gaat over kunst, over wat kunst eigenlijk is, heb je er een ogenblik aan getwijfeld wat het is dat je het meest aanspreekt: Damien Hirst onsterfelijke werken of de gedroogde paddenstoelen gekleefd onder een tekst die met de hand geschreven werd in encre lie de thé, verklarende dat deze paddenstoelen geplukt werden de derde dag van de tiende maand van het jaar tweeduizend en twaalf.