|
Wat is de betekenis van het schrijven van een tekst
elke dag een soort van bezigheidstherapie en deze in te loggen op Internet,
hebben deze woorden, die vertrekken van uit mijn ivoren toren, wel enige reden
van bestaan?
Als ik deze vraag stel dan stel ik ze enkel aan
mezelf omdat mijn schrijven gelijk staat aan het nemen elke dag van een foto
die ik, via het Internet, de wereld instuur. Het is dan wel een foto van mijn
gedachten, die wat meer tijd vergt om gelezen te worden, maar eens verzonden of niet verzonden, welk
verschil maakt het uit voor mezelf?
Niets, nada, ik heb dertig jaar lang elke dag een
pagina geschreven, niemand heeft me ooit gevraagd om te lezen wat ik schreef,
wat is dan die idee, een pagina in meer te schrijven en deze openbaar te maken?
Het is begonnen met de blogs van José Saramago. Ik
vond dat wat hij kon ik ook moest kunnen en ik heb me zelf belast het te doen
en er ook voor te zorgen geen dag over te slaan en daar sta ik dan met mijn
handen vol om te doen wat ik niet meer laten mag.
Oorspronkelijk was er een tweede reden, het was een
teken dat je nog leefde, voor zij die je kende van vroeger uit je jeugd en dan
de vele oud-collegas die vrienden geworden waren maar die je uit het oog
verloren hebt, een Robert De Cuyper, een Raymond Van de Vijver, een Jacques
Roelandts, een Michel Jamar, een John Poullet, een Roger Vanden Branden, een
Maurice Demaret, een Jan De Win, een Bob Van Steenkiste, een Wilfried van der
Perre, een Jean-Pierre Brisé en noem maar verder.
Mijn blog zou een teken zijn voor hen, ze zouden me
lezen en contact opnemen. Zo simpel dacht ik dat het was. Maar het heeft niet
gewerkt, niemand is opgedoken, zelfs zij die het dan toch moeten vernomen
hebben, via via, reageerden niet. Het zijn vandaag enkel de vrienden van nu die
mijn blog bezoeken en me lezen. Ik ben er hen dankbaar voor.
Als ik dan antwoord op de vraag die ik me hierboven
stelde, dan heb ik er een antwoord op, een voor mij geldig antwoord: mijn blog
is geen succes geweest, heeft niet gebracht wat ik er van verwacht had. Ofwel
ligt het aan hen, zijn ze allen te oud geworden om zich nog in te spannen,
ofwel is wat ik schrijf onverteerbaar voor hen. In dit geval ben ik het die me
zou moeten verontschuldigen hen ooit met mijn geschriften te hebben willen lastig
gevallen.
Wat niet belet dat ik het nog een tijd hoop vol te
houden.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
