xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Waarom heb ik, een goede week geleden, het boek van Michel Bur over Suger uit zijn rek genomen, was het opdat ik het vers van Sandhurst zou lezen op de postkaart die ik vond in het boek; was het opdat ik een blog zou schrijven over Suger en zijn visie op het licht; was het opdat ik iets vertellen zou over Akhnaton? Alle redenen zijn goed en volbracht als ik vandaag Akhnaton aan de beurt laat.

Ondertussen heb ik ook al Eugène Ionesco[1] op mijn tafel en lees ik.

My thought is something detached from myself. How is it possible to be both here and there, how is thought possible?

En ik, ik weet evenmin van waar mijn gedachten komen of wat hun bedoeling is, hoe ze in elkaar verweven liggen en op elkaar inwerken, zodat het een snoer wordt van beelden en boeken en verwijzingen.

Akhnaton brengt me het verst, hij is er, en met hem tal van namen die zich aanmelden: Œidipus en Antigone van Sophocles, en onvermijdelijk, sedert ik Velikovsky las, de binding die ik maak tussen Akhnaton en Œidipus, en Antigone en Meritaten die haar broer, Semenkare – gestorven samen met Touthenkamon - begraven wilde, zelfs al wist ze dat, als ze dit deed, ten dode opgeschreven was. Het verhaal zelf van Sophocles leunt heel dicht aan bij de geschiedenis van Akhnaton, enkel de namen verschillen en ook - maar dit is juist de grote verwarring - het verhaal van Sophocles zou alsdan negen eeuwen na de geschiedenis van Akhnaton geschreven zijn.

Maar als ik hier verder op inga, geraak ik verzeild in de Egyptische geschiedenis en chronologie, wat me eigenlijk niet deren zou, maar een te lange blog vereist.

Wat ik wel zou kunnen is enkel de personages van Sophocles vergelijken met de personages omheen Akhnaton, een uitkomst die verbazend is.

Wat ik met mijn blog enkel wou beklemtonen, is, zoals bij Ionesco, het bevreemdende in de wereld van onze gedachten en herinneringen, waarbij een naam tal van andere namen en de geschiedenis eraan verbonden, aan de oppervlakte brengt.

Hoe werkt onze geest of hoe en waar liggen al onze herinneringen gegroeid en gestapeld en hoe leven ze verder? Is het zo dat alles in de natuur en in het Universum, met elkaar verbonden en verweven is, dat alles één eenheid vormt en, zoals de kwantum fysica ons leert, niet in afzonderlijke delen te scheiden is, onze herinneringen incluis?