xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Zo deze morgen, deze heerlijke morgen onder de morgens, in het licht en de geuren van de eerste herfst, een zin van Bashevish Singer genomen uit zijn short story, ‘A Friend of Kafka’):

I feel like de Maupassant, says Freidl, two lovers are better than one and three are better than two… Exactly what love is I don’t know and probably never will know. Everyone understands it in his own way.

En een andere zin die hangen bleef, een zin van Emile Gillabert die in zijn Thomas-evangelie vertelde over nog een ander evangelie, dit van Philippe:

Le Seigneur aimait Marie plus que tous les disciples et il l’embrassait souvent sur la bouche. Les autres disciples le virent aimant Marie, ils lui dirent : pourquoi l’aimes-tu plus que nous tous ?
Le Sauveur répondit, il leur dit : comment se fait-il que je ne vous aime pas autant qu’elle?

Hij had dit ook kunnen antwoorden toen hij, voor haar staande in haar kamer, gleed van een geestelijke verrukking naar de verrukking van het lichaam, zijn handen nu onder haar losse bloes over haar kleine harde borsten en de dansende Shiva op de oude kast hem aanstaarde en hem betoverde.

Omdat hij wist en aanvoelde hoe ze wachtte op hem, en hoe alles klaar was om binnen te dringen, binnen te wandelen, diep heel diep, en ze alle krachten wegzoog uit hem, alle gedachten, alle vreugdes en alle pijnen en ze hem ontving, zijn totale ik ontving met een kreet.

Hoe alle gevoelens, alle woorden een kring vormden, lichaam tegen lichaam, woorden tegen woorden en opnieuw, zoals het vroeger was, de krachten rijzend in hem lijk de deeg in de trog, en dit, als tijd en aarde stil blijven staan en hij neerligt naast haar onder het laken, en de schemer van de lichten en de geluiden van de straat tussen hen en over hen en over zijn gedachten en over zijn hand open op de donzige warmte van haar schoot en alles te vergeten, wat was geweest en wat komen kon.

Die nacht, toen hij het erf opreed waren de sterren klaarder getekend in de blauwte van de lucht. Kan het, dacht hij, dat wat ik beleefd heb slechts een droom is geweest, dat ik enkel een glas heb gedronken met haar in een stil café onder de toren van de kathedraal en zijn de woorden die hij nu optekent niet de woorden niet van zijn, maar de woorden van Singer’s verbeelden?
Dwaas hoe het nu, omgezet in woorden, geschreven staat en hoe het zal gelezen worden door de wereld?

*

Is elke ontmoeting tussen man en vrouw niet lijk een roman die men openslaat op pagina zoveel, niet wetende en niet wensend te weten wat er in de voorgaande pagina’s reeds verteld werd?

En wie of wat zal bepalen of we het boek zullen verder lezen of op zij zullen laten liggen, omdat we niet willen dat het ons volledig opslorpen zou, meeslepen zou in een leven naast het leven; niet willen dat het ons houden zou in de tentakels van een zelden gekende hevigheid die hij voelen kon, ruiken kon in de geur van haar haren waar zijn hand in woelde toen hij die avond en die nacht wegschoof in haar. En hij, in de echo van haar lichaam, kwetsbaar ineens, kwetsbaarder dan hij ooit geweest was.

Ugo d’Oorde