xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Mon très cher Max, ma dernière volonté: tout ce qui se trouve dans ce que je laisse derrière moi (donc dans la bibliothèque, l’armoire à linge, la table de travail, chez moi et au bureau ou bien dans quelque lieu où cela aurait été transporté et tomberait sous tes yeux), tout, qu’il s’agisse de journaux intimes, de manuscrits, de lettres (écrites par moi ou par d’autres), de dessins etc., doit être totalement brûlé sans être lu, de même tous les textes et tous les dessins que toi ou toute autre personne à qui tu devras les demander en mon nom pouvez détenir. S’il est des lettres qu’on refuse de te remettre, il faudra au moins qu’on s’engage à les brûler[1].

Onnodig te zeggen dat deze wilsbeschikking van Franz Kafka, nooit gerespecteerd werd door zijn vriend Max Brod. Integendeel, alles van Kafka, het werk van een groot schrijver is bewaard gebleven en gepubliceerd.

Zijn wilsbeschikking die er op gericht was de Franz Kafka die hij geweest was, en na zijn dood niet meer was, uit te roeien. Dit doet me trouwens denken aan Tzinacàn, de magiër van de Piramide van Qaholon, waar Borges over verhaalt. Het ligt ook in de lijn van Joseph K. die na zijn proces wordt uit de weg geruimd, ergens, ergens, en verdwijnt uit de samenleving alsof hij nooit geweest was.

De vraag die zich onvermijdelijk stelt: Max Brod had hij  het recht in te gaan tegen de beslissing van Kafka, of beter Kafka had hij het recht de verbranding te eisen van alle geschriften en tekeningen van hem of die met hem iets te maken hadden?

In een van zijn brieven verwijt hij zelfs aan zijn correspondent, zijn adres niet duidelijk te hebben geschreven, want zegt hij van het ogenblik dat de brief aan mij geschreven onder omslag gaat, is hij mijn eigendom en moet hij als mijn eigendom met de nodige zorg behandeld worden.

Maar de ene Kafka is de andere niet en wat hij vraagt aan Max Brod is voor een vriend en letterkundige die Max Brod was, een onmogelijk te volbrengen opdracht. 

Als ik wil dat alles wat ik ooit geschreven heb verbrand zou worden dan zou ik beginnen het zelf te doen, of het zelf te verzamelen om het buiten te zetten voor de volgende papier afhaling die gebeuren zou. Wat ik vandaag nog niet zinnens ben te doen, en morgen wellicht ook niet. Het geschrevene behoort mij niet meer toe, het werd me toevertrouwd komende van ik weet niet waar, maar eens geschreven hoort het toe aan de gemeenschappelijke bron waar we allen uit putten kunnen en mogen, en dit gemeenschappelijke is nooit van mij of van iemand geweest.

Het was niet aan Kafka om erover te beslissen. Had zijn werk totaal waardeloos geweest dan ware het zonder de minste twijfel een slachtoffer geweest van de Tijd, waar mijn geschriften wellicht het slachtoffer van zullen worden.

Kafka zelf moet dit geweten hebben. Misschien, maar ik betwijfel het, was het dit dat hij vreesde.