|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een kleinzoon van
me, Anthony trad twee maanden geleden in het huwelijk met Ruth. Mijn echtgenote
en ik waren aanwezig op het feest. We werden nu bij hen uitgenodigd op een
heerlijk, uitgelezen maal, dat buiten op het terras van hun woning, uitliep, tot
laat in de avond. We zaten er tot de eerste sterren, we zaten er zelfs toen het Internationaal Ruimtestation,
het ISS, met een enorme snelheid, door de blauwe hemel sneed, zo scheen het ons
toe.
Na de koffie was er
binnen, de projectie van de film en van de fotos van huwelijk en feest. Ik zag
me nu en dan verschijnen, een oud man,
die ik dacht helemaal niet te zijn als ik spreek, als ik rondkijk, als ik me beweeg
onder de mensen, onder de jeugd. Maar film en foto geven me het beeld dat zij
hebben van mij en absoluut niet het
beeld is dat ik draag van mij. Hier wordt me getoond hoe ik overkom. Een beeld
dat me leerde en me ook enigszins verbaasde hoe opvallend oud ik was onder hen,
een grijze man met strikje in plaats van das, in een grijs pak wat mijn
ouderdom nog benadrukte. Ik zag een man die ik amper kende en, die man was ik.
Zo loop ik er dus
bij, dacht ik, zo word ik dus gezien door de anderen, terwijl ik die persoon
niet ken, ik zie me zoals het van binnen met mij is gesteld. Goed en nu vooral,
als iemand met een blog die hij schrijven moet, of geschreven heeft, of reeds
een blog verder denkt, of uitkijkt naar wat een blog zou kunnen worden, iemand met een dagboek ook en een rechterhand,
niet heel stabiel, die een pen houdt. Iemand die geen beeld heeft van zich zelf
als hij spreekt met hen, zich beweegt onder hen, als naar hem gekeken,
geluisterd wordt. Hij zou evengoed een donkere huidskleur kunnen hebben,
evengoed een man met een bril, een man in jeans en met een baard en openstaand
hemd kunnen zijn, al dat heeft geen impact op de geest in hem, geen weerslag op
zijn gevoelens over zichzelf. Maar zeker niet iemand van het type dat hij ontmoet op de fotos. Ik
ken maar wie ik ben binnen in mij, een schrijver of dan toch iemand, die als
voornaamste kenmerk iemand is die schrijft.
Die wel wat last
heeft met zijn lichaam, wat wijst op de jaren die hij heeft, hij kan zelfs die
lasten allemaal opsommen, maar hij neemt die er bij, ze zijn geen punt zoals
hij gisteren schreef ze zijn niet het vermelden waard. Ik weet dat ik mijn
leeftijd heb, ik weet dat mijn dagen beperkt zijn, wat dan wel een punt is.
Maar terwijl hoog
in de lucht het ISS omheen de aarde bleef bewegen, de hemel nu vol
sterren stond, was ik uitermate en onaangenaam verrast over het beeld van de
man op de foto, de man die mijn naam draagt, de man die niet weet dat hij zo is
onder de mensen, want hij is de man met een blog die hij elke dag schrijven
moet, het enige voor hem dat telt, dat hij IS.
|
